The Best Day before Christmas

This could have been just another ordinary day, aside from the fact that the next day will be the celebration of Christ's birth. As for me, I will mark this as a momentous one, for I received one of the greatest Christmas gift from God.

Without a doubt, this is the best day before Christmas I have ever spent.

It's been a month since I heard the sweetest "yes" from my new found love. One month feels like a year with her. Others might say that it is too fast in a short period of time, but only our hearts can tell that what we have is real.

I can really feel Christmas in our hearts. Each day spent with her is Christmas. Every thought of her is Christmas. The greatest love from Jesus, and god's gift through her multiplied this joy a day before Christmas, on the day itself, and on the future years to come.

I pray that this feeling will continue. I hope to do the right things and make the right decisions to keep this new found joy. One month down, more years to follow.

I thank God that I found her. More thanks for sending her and letting me spend the day before Christmas with her. :)

Merry Christmas!

To my new found joy

I barely noticed you before
Yet the universe conspired for me to see you
You were always there
Seems to have your own world
With people already involved
Filled in every role

Then you let your presence felt
You started to show your real self
Took the time to care
Your contagious joy
Your sweet messages
The way you let the child in you play
Your signature pose in every captured moment
The smile drawing on your face
Each time I see you
But deep within
The little girl calls for help
Crying
Longing for something
Missing a gap
Trying to find an answer
Looking for a permanent reason to smile

From your troubles I wanted to rescue you
To hold your hand and stand up tall
For you not to lose hope
To keep believing in everyone
In service and in God
Most of all in yourself
Despite all that you've been through

Yesteday is a mere record
Tomorrow is just a vision
These aren't necessary
For the present you is what matters

I can't promise anything
If I can, I won't
Because promises are not needed
Just a commitment
To continue filling that missing piece
To be with you in times of loneliness
To heal you from all your pain
To guide you in service
To be whatever you need
And to love you unconditionally

I love you
My new found joy

Overflowing, Ablaze, Overjoyed... So on and so forth

The first week of November has been a roller coaster ride, at least in terms of the weather. At least three storms have passed through the country, the latest one recorded as the strongest typhoon in the world for this year. It caused great devastation. Many were saved, but many lost their lives as well. Strong winds and heavy rainfall showered the Visayan region and a lot of provinces in Luzon and Mindanao. The heavy downpour was expected to last throughout the whole week...

But the skies were cleared hours before our SFC Chapters Napico 1 and 2 held the Baptism of the Holy Spirit. 

Thank you Lord for calming the storm, and giving us the perfect weather to celebrate and join our new brothers and sisters in serving You. 

We still experienced the heavy downpour and strong winds this night ... the pouring of the Gifts of the Holy Spirit to our new brothers and sisters, and the winds similar to the first experience of the disciples on Pentecost. Tongues of fire were spread throughout each and every one's mouths, singing praises and worship to the Lord. 

We started with the opening worship led by Bro. Arjay. As we start, we immediately called unto the Holy Spirit to come upon us, most of all for our new siblings. Time to sing praises and offer Him worship once more.

===

You shall be clothed with power from on high when the Holy Spirit comes to you

and you shall be my witnesses throughout the ends of the earth...

Come, Holy Spirit 

Let the Fire fall...

Spirit of the Living God

We affirm your presence here

Spirit of the Living God 

We affirm your power here

To heal us and to deliver us

To rest on us and to empower us

Spirit of God

===

Raising our hands, praying in tongues, closing our eyes, may we feel the presence of the Lord and the Holy Spirit witihn us.

It was still the same upbeat talk from Kuya Marlon. He never fails to deliver such a great talk for Baptism : from his personal experiences, sharings, jokes and skits. Our new brothers and sisters had their interests caught through these. 

What struck our new brothers and sisters most is the moment when they have to admit all their mistakes in the past. For every bit of a shortcoming, failure or wrongdoing, they had to stand up and accept those. It is necessary for the full cleansing of themselves before filling them up with the gifts of the Holy Spirit. This is the time to ask God for forgiveness, which He willingly answered. Our God is a merciful God. He forgives everyone who asks for it and calls unto His name. 

After unloading their burden, it is time for the climax of the talk : the pray-over to receive the gifts prepared by God for them. Silent prayers filled the venue. 

Solemn, peaceful, light. 

Tears, calm faces, delighted hearts. 

The pray-overs ended. Candles were lighted to totally cast away all the negative emotions of guilt, unworthiness, sadness, and pain. The tongues of fire made the whole place in total brightness.

Every special event needs to be remembered. Our closing praisefest lead by Bro. Lei filled exactly what was needed. There is no place here for reservations and feelings of foolishness. We sang to the top of our lungs, shouted, raised and waved our hands, jumped, danced, fell silent, prayed, and raised our hands again - all for praising and glorifying God. The calm faces earlier had turned bright as well with smiles and laughter all around. 

We are so blessed for having this multitude of new fellow warriors in service. Their number still is overwhelming -  goes to show how God works through us and especially through them by accepting His invitation and receiving the gifts of the Holy Spirit. 

After tonight's experience, I believe that we will continue to harvest more anointed fighters ready to do His mission. We are out to win this good fight. Let us do this with Him, for Him, and by Him. 

With You Lord, we will continue to experience this overflowing, ablaze, and overjoyed emotions while serving You, fulfilling your mission and looking forward to the future where every single man and woman all over the world experiences Christ.

For all of these, we praise and thank you, Lord God. 

Random Retreat Notes

"Because there are journeys I must travel alone." 

Here are some of the things I have written/read on my second solitude retreat. Let me place it hear, for me to be reminded every once in a while. 

===

Seek the good of others. 1 Cr 10:23

All are essential. 1 Cr 12:22-25

Love. 1 Cr 13:4-13

===

Be clean inside. Let God be the ultimate desire. Disregard the superficial desires, things of the outside. God will bring peace. 

(Homily)

===

Faith, if it does not have works, is dead. Jm 3:17

For one who knows the right thing to do and does not do it, it is a sin. Jm 4:17

No longer I, but Christ in me. Gal 2:20

If we hope for what we do not see, we wait with endurance. Rm 8:25    

===

Even though I am not what I want to be, I am not what I used to be. 

"Help me run the race that is before me with patience, not to run too fast and not to make things happen in my future, but to let Your will be worked out in my life."

===

The creaking of the swings still gives the same sound. The landscape still has its familiar color and shape. The room still has the same peace and warmth inside. 

Far away from the noisy city, I'm reliving the same experience I had the first time I was here. 

I came here before to mend a broken heart. 

I came here again to rekindle the fire burning within me. 

The heart has been completely healed : filled with joy and peace. 

The fire keeps on burning and found itself a new reason to keep on being ablaze. 

Setting aside matters of the world, putting my priorities in place.

The first and the last. The beginning and the end. 

Discernment. 

Peace. 

Courage. 

Dreams.

Desires. 

Destination. 

Let me make the right decisions this time. 

To go after my dreams, or to look for something new. 

To accept another opportunity to serve.

Let me hear Your voice. 

===

Encourage one another and build one another up. 1 Thes 5:11

Name above all names. Ph 2:9

"Let us ask for grace not to tire of asking forgiveness, because He never tires forgiving."

The light shines in the darkness, and the darkness has not overcome it. Jn 1:5

While you have the light, believe in the light, so that you may become children of the light. Jn 12:3-6

If you ask for anything of me in my name, I will do it. Jn 12:14

Peace I leave with you, My peace I give to you. Jn 15:27

Everyone who calls on the name of the Lord will be saved. Rm 10:13

None of us lives for oneself, and no one dies for oneself. Rm 14:7

===

"Help me to keep a good attitude and a cheerful heart no matter what I am facing."

===

We walk by faith, not by sight. 2 Cr 5:7

==

A time for everything. Ec 3:1-15

==

For when I am weak, then I am strong. 2 Cor 2:10

The Lord is faithful; He will strengthen you and guard you from the evil one.

#

Macoy. October 14-16, 2013. 

Euneirophrenia

Morning dew on the greenfields
Golden rays over the windowsill
Shadows in dim light
Earnest wind blowing
Face buried in the pillow
Images flashing through
Floating in space
A gentle smile
Eyes wide open

Wake me up when September ends. Not the song.

Huling araw na pala ng September. Sa mga nakisabay sa awitin sa taas, pwede na kayo magsigising. 

Ako naman, magrerequest pa ng extension ng pagtulog. Isang magandang panaginip ang buwan na ito para sa akin. Kung pwede lang, wala ng gisingan 'to. Kaso, hindi. Buti na lang, para pa din akong nananaginip kahit na bukas ang aking mga mata. Maganda ang track record ko ngayong buwan. At dahil magtatapos ka na, hayaan mong alayan kita ng isang engrandeng pamamaalam. 

===

Salamat sa lingguhang tawag ng isang mabuting kaibigan, patuloy ko pa ding pinag-iisipan ang isang pangmatagalang pangarap: ang maging abogado. Pangmatagalan talaga, napag-iwanan na ako ng panahon. Dalawa sa aking pinakamalapit na kaibigan noong kolehiyo magpahanggang ngayon ang nakatakdang kumuha ng Bar Exam sa darating na Oktubre. Ang isa pa sa aming mga kabarkada, ganap nang may Atty. sa pangalan. Ang ilan, patuloy pa din sa pag-aaral. Ako, eto. Nagpapakabusy daw sa trabaho. Paulit-ulit kong pinaaalalahanan ang sarili ko sa pangarap ko, kahit pa sa kasalukuyan, hindi iyon ang daang tinatahak ko. Magulo pa ang isip ko ngayon, hindi pa ako sigurado sa gusto kong gawin. Ipagpapatuloy ko ba, or hahanap na lang ako ng bagong pangarap? Malinaw sakin ang mga interes ko, subalit hindi ko pa din maharap sapagkat kailangan kong maghanapbuhay. Mga praktikal na konsiderasyon muna dapat ang unahin. 

Ang pangarap, makapaghihintay yan. 

  

Meron pa akong siyam na buwan upang magpasya. Maaring maextend ng isang taon at siyam na buwan, dalawa, lima, sampu, o dalawampu. Ayos lang, masaya naman maghintay :)

Okay, sige. Balang araw, haharapin muli kita. Pero sa ngayon, kailangan ko munang ibuhos ang oras sa ibang layuning maaaring maging pangunahing ambisyon. 

At nais ko na din iparating ang buong pusong suporta ko sa mga kaibigang haharap sa pinakamadugong pagsubok. Apat na linggo na lang ng pagtitiis. Isang malaking hakbang tungo sa ating mga hangarin. Naiintindihan ko pa din ang hirap ng pagsubok na ito. Sabi nga ng idolo nating propesor noong kolehiyo, ito ang exam na kahit bigyan sya ng isang milyon eh hindi na nya ulit kukunin pa. Nasa inyo ang aming mga panalangin, sana'y maipasa ninyo ang Bar Exam. Para sa Bayan!

===

Fully-booked ang mga nagdaang Sabado ng Setyembre dahil sa CLP. Sa ngayon, ito ang isa sa mga pangunahing pinaghuhugutan ko ng inspirasyon at lakas, hindi lang sa trabaho, kundi pati na din sa araw-araw na ibinibigay Niya satin upang mabuhay. Napakasaya maglingkod, napakasarap sa pakiramdam na may nailalapit kami sa Kanya. Dahil sa mga activities sa SFC, mas madalas pa din ang pagiging positive-thinker ko. May mangyari mang hindi kanais-nais, partikular sa trabaho (medyo dumadami, pero nevermind, I have a reason to stay positive, accept my mistakes, and take full responsibility) iisipin ko na lang muli ang mga aral, panunumpa at mga susunod pa naming gagawin dito, at hindi ko na iindahin ang mga pasakit, konti na lang pala. Nakakahawa ang gaan sa pakiramdam dito. Nagiging mas maayos na din ang pakikitungo ko sa pamilya, mga kaibigan, at sa iba pa dahil dito. 

Thank you Lord for this unlimited source of happiness, inspiration and strength :)

==

Yaman din lamang na nabanggit na naman ang inspiration, kakanta na lang ako. 

You're the light that shines on me

Take away my sadness

You're the reason why I still believe in loving and

When you hold meI know that deep within

Now I'm not scared to love again

Masaya pa din naman pala kumanta at magsulat. Magtanong at maghintay. Manahimik subalit nakangiti, sapagkat nakakagaan sa loob. 

Oh boy, my favorite! :) 

===

Muli, maraming salamat, Setyembre. 

Gising na ako. Gising na gising. Subalit nanaginip pa din. Isang magandang panaginip. Panaginip sa totoong mundo.

Because right now, reality is definitely better than dreams. 

Recycled Post. Di makamove-on eh :D

Dahil wala akong maisip na bagong ideya para gawan ng post, nagbalik ako sa mga naisulat ko na dati. Nakakita ako ng linya na nagustuhan kong gawan ng panibagong pagsasalaysay.

Quoting myself from last year, iPlant CLP Talk 1 :

"I admit that at a certain point in my life, I have experienced both love and loneliness. But after I have seen that light once more, I will no longer doubt the absence of love. I may be alone sometimes, I may lost another love one, I may be rejected and be hurt once again, but this time, I won't question the existence of God and the love He has given us. His Love gives me the will to accept anything. I'm holding on to this Love, and make this my guiding light."

Sa ngayon, napatunayan kong nanatili pa din ang sinabi ko noong nagsisimula pa lang ako sa CLP. Natagpuan ko na ang liwanag. Nakabalik na ako dito. Maaaring magdilim muli, masasaktan, mawawalan, at maging malungkot sa ilang pangyayari. Natural lang naman na bahagi 'to ng mga dinaranas ng tao. Cycle nga daw, hindi palaging nasa taas, minsan nasa baba. Ibuhos man lahat ng ito, naniniwala akong hindi na ako matitinag, sapagkat may nagmamahal sakin.

Sa nakalipas na isang taon, makailang-ulit din akong nakaranas ng sakit. Makailang ulit din ako sinubok. May mga pagkakataong natalo ako, pero hindi ko na masyado ininda ang pagkagapi. Ipinagpapasalamat ko na lang ang mga iyon. Nakakatuwa at kakaiba, pero totoong hindi na nga ganun kabigat ang epekto sakin ng mga iyon simula ng maging active ako sa SFC. Mas naging magaan ang lahat, mas madaling tumanggap ng mga ganoong pangyayari at damdamin. Matibay na ata ang aking kinakapitan, at hindi Sya bumibitiw. Uulitin ko ang pinanghawakan ko, I'm holding on to this love, and will make this my guiding light.

Patuloy pa din akong ginagabayan ng liwanag.

Thank you, Lord.

---

Liwanag

Nakatagpo muli ako ng isang bagong liwanag sa paglalakbay. The Lord is so generous for sharing this light to us. Maayos na ang daloy, hindi ko naisip na may mas magbibigay-kulay pa pala. Salamat sa liwanag na nagdudulot ng saya sa lahat; sa liwanag na gumuguhit ng ngiti sa mga labi ng makakasilay dito; sa liwanag na nagdadala ng bahaghari sa kalangitan. You don't know how much difference you have made to someone else's life for simply being yourself and just being there. Just let your light shine on and continue to be a blessing and inspiration to others.

Thank you, dear light.

#

Rebirth

Jet black surroundings

Nothingness through the horizon

A deafening silence

Tiny shreds of imagination

A sudden flash of light

Everything came back to life

Rainbows filled a blank canvas 

Totally overwhelming the darkness

Living in the resurrecting brightness

September 1

Isa sa mga paborito kong petsa sa buong taon, at andito na sya. Hello September 1!

Ber months na naman! Tulad ng ginagawa ko taon-taon, hayaan nyong muli akong bumati ng isang "Maligayang Pasko!"

Nakaugalian ko ng gumawa ng post sa tuwing sasapit ang araw na ito. Ituloy na natin ang nakasanayan. Now signing in... Enter!

Balik tanaw:

- Sa kaparehong petsa nang nagdaang taon, nagsimula akong umattend sa CLP ng SFC Napico 2 Chapter. Ipinagdiriwang namin ngayon ang isang taon ng simula ng IPlant. Enjoy mga kapatid!

At kahapon lamang, isang araw bago ang September 1, nagsimula na naman ang panibagong CLP ng kinabibilangan kong chapter: ang Anointed Fighter. Lahat kami, sobrang excited sa panibagong simula, isang bagong hamon, at bagong mga kapatid sa paglilingkod. Nakakagalak na sa unang araw pa lang ng CLP ay madaming nakadalong participants. Dalangin namin na sana ay manatili ang gantong bilang, o kung hindi man, madagdagan pa hanggang sa matapos nila ang programa. Nawa'y bigyan Nyo pa din kami ng lakas para magampanan ang mga tungkulin namin sa buong CLP.

We Praise and Thank God for this victory! Overwhelming sa dami ng participants!

Lord, please hear our prayer.

===

Anekdota:

Ang Mahiwagang SD Card

Matapos ang CLP, nagkaayaan kaming tumambay sa Tramo para sa konting kwentuhan at salu-salo. Kasama ko sina Koya Jeff, Kuya Lei, Boss Bent, Icep, Lady Yhoj at Wara. Heto ang isang nakakatuwang pangyayari.

Bago kumain, narinig ni Koya Jeff na pumatak ang SD card nya. Magbe-bless na sana kami ng food noon. Nagbukas kami ng mga backlight at flashlight sa mga cellphone namin at nagtulong tulong sa paghahanap. Hindi namin sya nakita sa kalsada, nakalampas na kami sa 3 meter radius sa paghahanap sa kinatatayuan ni Koya Jeff. Sinabi ni Kuya Lei na baka naman nasa bag lang or hindi naman talaga nahulog ang mahiwagang SD card. Patuloy na nanindigan si Koya Jeff na nahulog ito sa daan, kaya naghanap pa din kami. Naalis na namin ang mga mesa at silya sa paligid, subalit hindi pa din namin nakita ang mahiwagang card. Pinaalalahanan muli ni Kuya Lei sa Jeff nang makailang ulit pa.

Makalipas ang ilang minuto, tila wala na ding nagawa si Koya Jeff kundi tingnan ang loob ng bag nya. Literal na ibinaliktad at inihulog ang lahat ng laman, at dyaraaaaaaaaaaaaaan...

Nakita na namin ang mahiwagang SD card.

Lessons:

- Makinig sa sinasabi at payo ng iba. Huwag matigas ang ulo.

- Minsan, ang mga bagay na inakala nating nawala, ay nandyan lang pala malapit sa atin. 
(parang The Alchemist lang ang dating, sabi ni Kuya Lei."

Ang mahiwagang SD card

Sulit ang simula ng Ber months. Nagsisimula pa lang kami. Salamat sa lahat ng aming  natutunan. 

Hanggang sa muli!

Isan' Daan't Isang Kabaliwantunaan

Sa wakas! Umabot din sa isandaan't isa ang post count ko dito. Mabibigyang-halaga ko na din ang pamagat ng blog ko. Symbolic, ika nga. 101 posts = 101 Kabaliwantunaan.

Eksaktong apat na taon ang lumipas bago ko naabot ang bilang na 'to. Wala na talaga akong pag-asa kung seseryosohin ko ang pagsusulat nang matino. Sabagay, hindi naman matino ang karamihan ng nakalimbag dito. At muli, gagamitin ko ang ultimate na palusot ko : may disclaimer ako sa frontpage. Pakibasa ulit. 

Isandaan at Isang Kabaliwantunaan

Sa isandaan at isang post ko, tingnan natin ang post count statistics base sa kategorya. Ang ilan sa mga ito ay pawang pagtantya lamang:

Kabaliwan - 80 +
Trabaho -  5+
Imported sa Friendster - 13
Writing - 15
Love daw - 12
Mga Inspirasyon - 15
Wala lang - 70 +
Kadramahan - 7
Song lyrics - 5
Pangarap - 8
Pag-aaral - 7
SFC - 21
Flashback - 8
Matino - 10+ ?




Hopeless na nga talaga -  101 posts sa loob ng apat na taon. Kung gagamitin ang law of averages (yung pagkakaintindi ko), 25 posts per year ang nagagawa ko. 2 post per month kung ididistribute equally. .067 per day. Sa dami ng nangyayari sa akin sa isang araw, wala pa sa ikasampung bahagi ang nagawan ko ng tala.

Buti na lang may nagawa pa din akong may sense dito. At buti may nagawa din ako na halos walang sense. Talaan ko ito, pinaghirapan kaya hindi ko ikakahiya. May maiiwan na din akong alaala kung sakaling wala na ako sa mundong ibabaw (wag naman po sana agad agad, madami pa akong gustong gawin).

Kabaliwantunaan. 

Isang salitang naimbento ko mula sa mga salitang ugat na Kabaliwan at Kabalintunaan. Gusto ko, iba yung dating ng pamagat nito, kaya naghalungkat ako ng kung anong salitang wala sa diksyonaryo. At dahil baliw baliwan ako apat na taon na ang nakakaraan (hanggang ngayon naman baliw pa din), eto ang una kong naisip.

Sinimulan ko ang blog na ito na may layuning maging kakaiba. Kaya ko nga ginawang personal at karamihan nasa sariling wika para di masyado makanosebleed. Free flowing, walang sinusunod na istruktura kundi pawang galing lang sa kawalan. Ayoko pahirapan sarili ko sa pagsusulat, baka lalo ako tamarin. Ngayon ngang wala akong ginawang rules, tinamad na ako eh, ano pa kaya kung meron? Tsk tsk.

Nagsimula ang mga posts mula sa pagkabored sa dating trabaho. May maidagdag lang sa workload at macompensate ang free internet access na kasama sa benefits ng isang back office agent, naisipan kong magpost ng kahit isang linya lang kada araw. Hindi ko pa din nagawa nang tuloy-tuloy, pero madami pa din naman akong naitala, at masaya na ako doon. May ilang naisulat nang dahil sa nag-uumapaw na damdamin. Ilan sa mga iyon ang nag-enjoy akong balik-balikang basahin hanggang ngayon. Ang ilan, nagpapaalala ng mga nagdaang sakit, na sa ngayon ay nginingitian ko na lamang. Lahat ng ito, nagmula sa karanasan. 


Nitong nakaraang mga buwan, nabaling ang aking mga akda sa kasalukuyang pinag-uukulan ko ng karamihan sa aking oras: ang SFC. Mga karanasan at kaalamang natututunan ko dito ang naging laman ng blog ko. Hindi naman talagang puro kabaliwan at kabalintunaan na lang iyon. Napaisip din ako kung kelangan ba gawan ko na ng bagong blog ang mga sulatin na tulad nito sapagkat di na nga sya nasa kaparehong kategorya ng mga nauna at nasa pamagat nito. Pero tinamad na uli ako, at naisip ko din na mas maayos nang nasa isang lugar lang lahat ng mga isinusulat ko. Makikita din yung "transformation" ng mga writings ko. Lupet ng palusot!

Dapat ko pa ding ipagdiwang ang ikaapat na taon ng aking kabaliwan at kabalintunaan. Maligayang ika-apat na taon, Baliwantunaan :))) Cheers!

Bago ko ito tapusin, nais kong ibahagi ang isang linya na sobrang nakarelate ako. Muli, patungkol ito sa pagsusulat. Salamat sa mga FB groups at nabasa ko 'to, very timely. Lahat ng layunin ng mga naisulat ko, naisummarize ng linyang ito. Salamat!


You write because you need to write, or because you hope someone will listen or because writing will mend something broken inside you bring something back to life - Joanne Harris.


Magpapatuloy ang kabaliwan at kabalintunaan...

"I am Beloved!" : Tales from our MMC Story

"We love because He first Loved us."  - 1 John 4:19

Beloved. 

This is the theme for this year's Metro Manila Conference. It happens to be my first MMC, the second conference I took part on as a full-pledged member of the Singles for Christ ministry. As always, I'm more than excited not just for myself, but also for our brothers and sisters, especially the new ones, who will be attending the MMC. Adding to the excitement is that this will be celebrated in Subic, Zambales, a place known for its cleanliness and orderliness. It's time to experience another refreshing and blissful weekend for our Lord God.
=====================================
Day 1, July 19, 2013. 

We scheduled our trip early Friday morning as to arrive at the venue before the event starts. I had Zel, Jeff, Ate Gemma, Boss Bent and Jhoy with me on a 3 and a half-hour trip to our accommodation. Just in time for the beginning of the conference, we proceeded to the venue, the Subic Bay Exhibition and Convention Center.

A celebration of the Holy Eucharist is first on schedule to bless the entire festivities. Time was allotted for dinner. Participants started filling in the venue to set the biggest attendance record in the history of MMC. Moments later, we had our opening worship and the first talk:

Love Never Ending. 

Like Talks 1 and 2 of the CLP, we had a restatement of the topics on God's Love and Who is Jesus Christ today. It is then essential to answer the question "who is Jesus Christ to you?" The best response each one of us can give is through our personal relationship with Him. He can be a friend, a best friend, and a father to us. This is one of the many ways the Lord showed His love for us.

The story of Nathanael (John 1:46-51) highlighted the first day of the MMC. This is about how Nathanael had answered an invitation from Phillip to meet Jesus. Having uncertainties initially for Jesus is from Nazareth, Nathanael still responded. He came and saw Him. Just by their first meeting, Nathanael understood the greatness of Jesus and became a good follower. Also mentioned in the story is the fig tree where Nathanael first saw Jesus. The fig tree is a sign of blessing and peace. This further convinced Nathanael and made him utter the words of praise and blessing to the Lord.

Each of us has our own fig trees and invitations. How we will use and respond to them will make a great deal in our lives. We are invited by God to love Him.

"God places in every heart a longing and desire to know the one who created us in love and for love." God created us. He created us with love.

For He love us so much, he is UNCEASINGLY inviting us to experience His love. "God longs to give himself and be more to each of us PERSONALLY."

"His love is Universal. His brand of loving is intimate and personal." We should response through these ways as well, for it is only through His love that enabled us to love back.

We had three sharers to nourish us more about the topic. First in line is Bro. Aldrin. Something remarkable about his tale is how he brought SFC to his workplace. It is not an easy task, considering the nature of his work. Despite the tediousness of the job, he came out successful in evangelizing some of his colleagues and brought them closer to God.

Second are couple coordinators Bro. Binoy and Sis. Mariz. A combination of a love story and service, their narration inspired the participants to keep on "running the race even when we wait."

The last sharer is Sis. Rona. A non-SFC member when she attended her first ICON, she immediately experienced how great is our God, and from then on, she continued what was an unexpected start and lit the fire of service for the community.

Day one is done. The next day will be a full one for sure.
=============================================

Day 2, July 20

It is the Workshop Day. Before the MMC started, we already had decided on which workshops to attend to. I believed each of my brothers and sisters have gained inspiration and insights from the talks and experiences. Let me share my story.

I had no second doubts upon seeing the list of workshops and decided what I want. I love to write, to be a Shakespeare in Love. Armed with my pen and notebook, I joined El and Alex in this learning opportunity.

Our presenter for this workshop is Sis. Sam. Before the talk proper, she discussed one of the recent trends : the Social Media and how it is and should be related to writing/blogging. As an interactive medium, there are some points to observe in the use of social media. Here are they:

1. Avoid posting direct preachy messages. There are other ways on how to inspire others. We may not necessarily write or post something that will sound like we're preaching. It depends on our delivery, and there are a lot of ways to do so.

2. Living out the Christian Life. We are called to live according to His words.

3. Do not only preach to the choir. We had lots of groups aside from our inner circles that need guidance. Let us share the word to everyone. After all, we are commissioned by Christ, just like the first disciples, to spread the good news all over the world.


Writing/Blogging proper tips. I found these very interesting and hopes to observe them.

- Be bold
- Be creative
- Be relevant

Simple words, yet very meaningful. This can greatly improve ones writing if conformed with.

Some simple steps in blogging.
- Pray. Start from the heart. "Whatever flows from our hearts are always the best masterpieces we can create."
- Throw kites. Strict observance of grammar, technical writing tools and getting swayed by other's reactions will not help much. We are free to express the love of God in many ways. Just like our dreams, we can never know how high our kites can fly when thrown up in the windy sky. Share our personal truths. A simple and honest sharing of experience would be a good example.
- Goldmine of inspiration. Make God an inspiration in writing. We can do all things through Christ who strengthens us. (Phil 4:13).
--
Some other concepts on blogging:

Psychology - everything that makes you tick and makes you uniquely you.
Marketing - using our own concept, a one-of-a-kind packaging
Art - layout, color scheme, font.
Communication - writing style and voice
Mathematics - statistics, numbers, monitoring of views

--
The Sandwich Principle on Blogging

Start with Christ
Arrange (Architect and Gardener)
New
Develop patterns
Write
Inspire
Be Honest
--

Just before the workshop ended, we were tasked to write a blog about one of the topics on first crush, recent blessing, and a favorite movie. I came up with one of my favorite topics from my previous posts years ago, and the words just kept flowing in.


We had our lunch after the workshops and we're back to the main hall. Time for another talk, with Fr. Noel on stage.
---
Obedience and Discipleship

An interesting start of the talk was the communication cycle presented by Fr. Noel. The Speaker-Message-Listener-Feedback-Speaker... and so on cycle was replaced by a great manifestation of how we should obey God. By putting God first, Revealing Him to Man, Faith happens and Man will believe in God, and so on.

"We walk by faith and only hindsight is 20-20."

This is how our lives will be if we follow the cycle above. We need not fear being in unknown territory or situation (terra incognita). Everything else will have the feeling of familiarity, of knowing (terra firma).

"When you radically obey, you will radically be blessed." Good things come to those who believe and follow Him.

Fr. Noel mentioned stories about David. Here are some of the essential points in these stories:

"Don't settle for partial victories.'
"The pain of discipline is temporary but the pain of compromise is permanent."
"Destiny is worth fighting for."
"What you cannot confront, you cannot conquer; and what you cannot conquer will taunt you for the rest of your life." 

All these could be connected to our dreams. Some words to ponder on how we can reach the dreams we're longing for.

Therefore, we must: humble ourselves, have a made-up mind, and go on our knees.

"God determines our destiny."

"You are not what people label you."

"The size of your enemy indicates the size of your destiny."

Also tackled was the story of Rahab, one of the few women mentioned in the Genealogy of Christ. The story teaches that:

"Just one touch of God's favor can change your life."

And more importantly, to move forward, we must get rid of self-pity. "We have our own races to run. Give everyday a chance."

A cute story was narrated by Fr. Noel to emphasize the meaning of the statements above. The contrasting stories of the Dog and the cat indicates that we can always see things and treat them as "my favorite", and everything will be on a positive note, instead of the cat who is vengeful and keeps on whining at almost everything. We can always say thank you and be grateful for everything, even the not-so-good ones.

That I think is one of the better sessions for the entire Day 2 of MMC. :)

Evening came and the last set of talks for the day started.

Beloved

Sis. Maan conducted this talk: one of the day's highlights as well. We will go back to the theme. Since we are created by God, there is always a desire for God imprinted in our hearts. We are God's beloved children (Jn 3:16).

Today's world poses several obstacles for man to be God's beloved. They are:
1. Attachment to the cares and riches of the world - We should prioritize total loyalty and commitment instead.
2. Blinded by Ignorance - The story of Judas teaches us not to be indifferent. We must be intimate to God so we can imitate His love.
3. Attachment to sin - The the Samaritan woman by the well tells us the power of conversation to conversion.

God tells us:

You are my Beloved.
I love you.
You are mine.
---

Be loved.

The last session for the day was facilitated by Br. Noli. This is the time to be intimate and to surrender to the Lord our God, for His Love conquers our:
-Fear
-Doubt
-Inadequacy
-Unforgiveness
-Sins and Death

God's love is so powerful. We just need to totally surrender ourselves and fully submit it to Him. This we have manifested through the prayer sessions with our partners from the entire community. It is just like confession, but has a different twist in it; the results are all the same : a lighter heart, more understanding and a heart free from fear, doubt, inadequacy, unforgiveness and sins.

Day 2 has just ended. We are about to give our all in the last day of MMC.

===================================================

Day 3, July 21.

Yes, it is already the last day of MMC. Again, the Holy Mass was celebrated before we begin with the activities. The opening worship fired us up , and it kept ablaze the whole time.

Bro. Bob took over the stage for the conference's last session. We are back where it all started: with God's love. Some of the characteristics of this are as follows:
- Free
- Total
- Faithful
- Fruitful

We must also be reminded of the greatest commandments He gave us. To love our god with all our heart, all our mind, all our soul and all our strength; and to love our neighbor as we love ourselves.

The response is easy to remember and needs full commitment:
Sustainable active membership growth
Faithful in stewardship of time, talent and treasure
CFC integration

The reinforce these topics, we had another wave of sharers. Bro. Rene started with his story on how he overcame self pity and poverty. It was such an inspiring story, could be one of the common success stories but it is still in the writing process. The initial obstacles brought about by being born in a not-so-well-off family and self-pity has already passed. He just made them an inspiration to keep on struggling.

"Lahat ng struggle, may purpose." True indeed, and the blessing kept on coming after he was introduced to the community.

Sis. Jen told her story of service in prison, GK and Cornerstone, and how these services has improved her outlook and relationship with her family.

After the sharing, we had our final activity - the wearing of the cross. Everyone, from the Core Team down to the chapter members received our crosses, a symbol of God's Love for our salvation.

The weekend filled with love has come to a close. The events may have ended, but the love we received remains and keeps on burning within us. We will share and love others, for God has loved us first.

For all these, May God be Praised!

Inspired

Flowers by the grassfields

A calm face watching in silence

Voice resounds in the ears

Like gentle music for soul

The sky suddenly drops tears

A misty road on viewing hills

A feeling that brings a different chill

As trees and clouds flash by the eyes

A silent prayer delivered to the sky

Isang taong katahimikan

Madami na akong itinuring na mga "best moments" sa buhay. Hindi ko na mabilang, at hindi na din maalala. Sa tuwing may napakagandang nangyayari, palagi ko na lang sinasabing ito ang pinakamasayang bahagi ng buhay ko. 

Muli, ililimbag ko ang sa palagay ko ay ang pinakatahimik, pero masayang taon sa buhay ko. 

Saktong isang taon na ang nakalipas. Dalawang buwan din akong nagluksa at nagmukmok sa pagwawakas ng pinakamagandang pangyayari sa buhay ko noon. Pilit akong humanap ng mga bagay na makakatulong sakin na makalimot. Mula sa kung saan, naisip ko na lang hanapin ang sarili sa katahimikan matapos ang isang musikang pumuno ng kulay sa aking paligid. 

Saktong isang taon nang magtungo ako sa isang retreat house sa Tagaytay. 2 araw akong nagpakalunod sa katahimikan, pag-iisa at pag-iisip. Ilang tao lang ang nakausap ko. Bukod sa ibinigay saking mga babasahin, saglit na pagcheck sa mensahe ng mga kaibigan sa FB lang ang tanging pinaglaanan ko ng oras. Wala akong ibang inisip. Isinaisantabi ang lahat ng nagpapabigat sa loob ko. At paunti-unti, nakarinig ako ng bagong musika. Isang taon ko nang pinakikinggan ang musikang iyon. Naglaho na ang itinatagong hinanakit sa tuwing ngingiti. Naging napakapositibo ng lahat. Nanumbalik ang haba ng pasensya. Natutong mas maging bukas sa mga kaibigan. Bagaman tahimik pa din, mas naging madali ang pagbabahagi ng kwento. Mas napanatag ang kalooban. 

Salamat sa musikang narinig ko mula sa katahimikan. Magpapatuloy ito sa pagtugtog, hindi lamang sa loob ng isang taon, kundi sa mga darating pang panahon. 

Serbisyo = Sakripisyo

Halos limang taon na pala akong naghahanapbuhay. Sa loob ng limang taon na iyon, madami na akong nakasalamuha. Hindi lang sa mga opisina sa trabaho, pati na din sa ibang larangan ng paglilingkod : gobyerno, komunidad, civic society groups, atbp. May ilan akong napagtanto habang inoobserbahan ang mga taong nagbibigay-serbisyo. Mga pananaw na sa palagay ko ay kelangan kong ibahagi. Maaaring madaming magi-guilty, madaming aangal, magmamalinis, sasang-ayon, pupuna at magiging mga kritiko. Hayaan nyo itong maging batayan ng isang self-check. Inuna ko na ang sarili ko, at alam kong nasapul ako ng ilan sa mga ito. 

---

Ang paghahanapbuhay at ang iba pang larangan ng serbisyo ay isang sakripisyo. Sa una, sakripisyo upang mabuhay - matustusan ang pang-araw-araw na pangangailangan. Mula sa salitang-ugat : hanap-buhay; Sakripisyong may kapalit, just compensation ika nga. Binabayaran tayo para sa serbisyong ibinibigay natin. Kung hindi tayo gagalaw at magtatrabaho, wala tayong kikitain. Walang panlaman-sikmura sa pamilya o maging sa sarili man. 

Tulad ng nabasa ko sa isang librong nagtuturo kung paano mag-ipon, gusto ko din itong iparating sa karamihan ng mga nagtatrabaho : 

"May hanapbuhay tayo sapagkat may mga taong/organisasyong may problema. Sa pamamagitan ng ating hanapbuhay, nalulutas natin ang kanilang mga problema. Kung wala silang problema, wala din tayong trabaho."

Makes sense? 

Kaya naman nagtataka na lang ako sa tuwing may mga nagrereklamo na andami nilang trabaho. Ganito din ako dati mag-isip. Pag nadagdagan ako ng trabaho, magrereklamo ako. Maaasar, iisiping wala ito sa pinirmahan kong kontrata. Syempre, sino bang ayaw na halos "happy-go-lucky" lang sa trabaho? "Hangga't maaari, kung may madaling paraan para kumita, bakit ko pa papahirapan ang sarili ko?" "Be practical, sabi nga."

Salamat sa mga katagang iyon, natauhan ako. Ito ang reyalidad. Mahirap ang buhay. Mahirap maghanapbuhay. Kung binabayaran ako para sa serbisyo ko, marapat lamang na ibigay ko ang sarili para doon. Mas malalasap ko ang halaga ng sweldo na alam kong pinaghirapan ko talaga - pinaglaanan ng buong oras at tumanggap ng mga responsibilidad na alam kong kaya ko pang gawin. Madaming taong may problema, at malugod ako na nakakapagbigay-solusyon sa mga problema nila. 

Siguro, may mga mag-iisip na pagpapakamartir ito. Too good to be true, masyadong ideal at hindi karaniwang makikita sa totoong mundo. Okay sige, pero para sa akin, mas matimbang pa din ang just compensation. To give what is due. Hihiramin ko ang isang kaisipan mula sa kathang-isip na Fullmetal Alchemist ni Arakawa : "Law of Equivalent Exchange." Tama lang naman di ba? Maaaring kathang-isip lang ito, pero kung papakalimiin, hindi ba't may punto din naman? Equality and justice in one. 

Hindi naman maiiwasan ang magreklamo sa dagdag-trabaho, lalo na kung punong-puno na nga naman at kulang pa ang walong oras para gawin ang lahat ng dapat gawin para sa isang araw. Sa ganitong sitwasyon, isa ako sa mga sasang-ayon na dapat lamang nating tanggapin kung anong kaya natin. Wag oo lang nang oo, matutong tumanggi. Nakikisimpatiya ako sa mga taong labis-labis na ang load sa trabaho at pilit pa din dinadagdagan ang mga pasanin. Palagay ko naman justifiable na ang mga reklamo o mga hinaing. Sige , kaya nga merong OT para dito ilaan ang trabahong di nagkasya sa walong oras. Pero kung sobra-sobra na at inaabot na ng mahigit 12 oras sa isang araw, aba eh ibang usapan na yan. Dito na papasok ang mga probisyon ng Labor Code at Management Prerogative. 

Ang serbisyo ay isa talagang sakripisyo. Maaaring bata pa ako pagdating sa paghahanapbuhay, subalit pipilitin kong isaisip ang mga katagang iyon. Magsasakripisyo ako sa paraang alam ko at kaya ko. Alam ko din naman ang limitasyon ko, at alam kong kaya ko pang magsakripisyo.

---

Mula sa serbisyong may katumbas na kompensasyon, magtungo naman tayo sa serbisyong walang inaasam na kapalit. Dito papasok ang mga civic society groups, NGOs, o yung mga non-profit organizations. Sa pagkakataong ito, hindi ako sigurado kung may sapat na akong kaalaman o karanasan upang magkomento. Baguhan ako dito, at  isang sektor pa lang ang napagsilbihan ko. Isang bagay lang ang sigurado ako : mas lalong higit na sakripisyo ito kumpara sa nauna. Halos unconditional na ito. Ang tanging maitutumbas lang sa serbisyo ay ang pasasalamat ng mga taong napaglingkuran, at syempre, ang self-fulfillment matapos makatulong sa iba. 

Sa lahat ng larangan ng ganitong serbisyo, mas malaki ang investment. Manggagaling lang sa mga nagmagandang loob ang pondo, minsan sa sariling mga bulsa pa nga. Taas noo ako sa mga tao/grupo na nagpapatuloy sa ganitong serbisyo. Maaaring kadalasan ay hirap at sakit ang kanilang dadanasin, subalit hindi ito hadlang upang ituloy nila ang kani-kanilang mga adbokasiya. 

Bukod sa mga donasyon at "bente-bente", ilan pa sa mga essential dito ang samahan, tiwala, at komunikasyon. Kung sa gobyerno at hanapbuhay ay may "pulitika", meron din sa mga ganitong organisasyon. Walang perpektong sistema hangga't may taong involved. Walang perpektong organisasyon. Lahat naman may limitasyon, lalo na ang tao. May emosyon tayo, vulnerable, nasasaktan. Malaking isyu pag alinman sa mga ito ang nagkabutas. At kung sakali man na maging sanhi ng mabigat na suliranin sa organisayon ang limitasyon na ito ng mga tao, naniniwala akong may mga paraaan pa din upang magpatuloy ang serbisyo. Anumang di pagkakaunawaan at kakulangan ng komunikasyon ay di dapat maging hadlang sa pagbibigay serbisyo. Mahirap, sobrang hirap, kasi nga tao tayo. Muli at muli, magbabalik tayo sa kahinaan ng tao - maaari ding kalakasan - ang kanyang emosyon. Parang sa hanapbuhay lang. Minsan kelangan ihiwalay ang personal na buhay sa trabaho. Professionalism ika nga. 

Muli nating paalalahanan ang mga sarili sa depinisyon ng isang organisasyon : isang grupo ng mga tao na kumikilos para sa isang layunin. Hangga't nananatili ang layunin na iyon, kahit anumang maging suliranin o di pagkakaunawaan, naniniwala akong maaayos pa din ang lahat, gaano man katagal ito abutin at kahit gaano kasakit ang mga sugat na iniwan nito sa bawat miyembro. Nagbuklod na ito minsan, at walang dahilan para hindi ito mangyari muli. Hinihilom ng panahon ang mga sugat ng kahapon. Palaging may "win-win situation". Magbabalik ang lahat sa layunin ng organisasyon.

Pagdating sa serbisyo, di dapat tayo pangibabawan ng ating mga emosyon, lalo't higit kung alam nating di ito makakatulong sa atin upang maglingkod. Ang serbisyo ay sakripisyo. Pinaglalaaanan ito ng sarili.

Total sacrifice: oras, luha, pawis, dugo (minsan literal) ang inilalaan sa ganitong serbisyo. Hindi madali ang paglalakbay sa daang ito.

===

Tulad ng mga nabanggit, masaya na akong makakita ng ngiti, makasalamuha at makakilala ng mga bagong kaibigan, at makadama ng self-fulfillment habang naglilingkod. At tulad sa hanapbuhay, alam ko pa kung hanggang saan ang kaya kong isakripisyo. Masaya akong maglilingkod, kahit alam kong darating ang puntong mahihirapan din ako. Masaya kong haharapin ang mga hamon, sapagkat sa bawat sakripisyo, katumbas nito ay ngiti sa kahit isang tao lamang na napagsilbihan ko. 

o yung mga non-profit organizations

Tayo. Sagot. Gising,

Naglalakad ako sa dati kong paaralan. Nakita kong nagkaklase ang isa sa mga iniidolo kong propesor. Umaligid ako sa classroom, maya-maya'y pumasok na din doon. Napansin niya ako at ipinakilala sa kanyang klase.

Kasalukuyang nagrerecitation ang mga estudyante. Tahimik akong nakinig sa kanila habang pinagmamasdan ang reaksyon ng propesor. Mula sa kung saan, may tumawag sa akin at pinatayo ako sa harapan.  

"Ano ang masasabi mo tungkol sa mga nayon?"

"Hindi maipagkakaila na may pag-unlad nang naganap sa mga nayon ngayon. Kasabay ng pag-usbong ng makabagong teknolohiya, masasabi kong umunlad na din ang mga nayon. Sa kabila nito, may ilang bagay pa din na kailangang isaalang-alang para masabing ganap ang pag-unlad. Sa nayon namin, hindi lahat ay nagaganap ng naaayon sa pagsulong. May ilan pang hindi nagkakaunawaan. Marahil, hindi mangyayari ang ganap na pag-unlad hangga't ganito ang sistema- nagsisimula sa indibidwal, baranggay captain, mayor, congressman, governor, senador, hanggang sa presidente."  

Nakangiti sa akin ang dati kong propesor. Hindi ko alam kung dahil ba sa galak na makitang may nanatili pa din sa dating "ako" o dahil sa walang sense ang sinagot ko, o sapagkat iba ang gusto nyang marinig na sagot mula sa akin. 

===

Nagising ako. Panaginip lang pala yun.. 

===

Wala ng oras para sa sunod-sunod na mga tanong. Hindi na aabot sa isang oras na pagtayo at pagsagot sa mga nakakakabang question and answer tuwing recitation. Nakamulat na ako. Gising na ang diwa. Wala na ako sa paaralan. Nabawasan na ang pagkakataon kong ipaglaban ang mga isinagot kong walang sense. 

Sinasabing ang mga panaginip ay mula sa subconscious ng mga tao. Dahil dito, magagawa daw natin kontrolin ang mangyayari sa panaginip natin. Sa napanaginipan ko ngayon, siguro nga ang isang bahagi ng aking pagkatao ay patuloy na umaasang makakatayo muli ako sa harap ng klase, magrerecite, manginginig, subalit mag-eenjoy habang naghahalakwat sa isip ng kahit anong pwedeng isagot sa mga tanong at sigaw ng mga propesor. 

Nakakamiss talaga mag-aral. Katulad din lang ako ng karamihan ng mga kakilala kong nakalampas na sa yugtong iyon ng buhay. Hinihiling namin na makabalik sa pag-aaral. Kung pwede lang, sana nag-aaral na lang kami at hindi nagtatrabaho. Pero iba na ang sitwasyon ngayon. Kailangan na naming kumayod para mabuhay. Di na kami umaasa na lang sa mga magulang para bigyan kami ng allowance, pumunta sa paaralan at makinig sa mga lectures, mag-exam, magrecite, at maghintay hanggang matapos ang school year. Matatanda na kami. Kailangan ng tumayo sa sariling mga paa. Ito ang tunay na mundo pagkatapos ng paaralan. 

Muli, hindi ko pa din binibitawan ang hangarin kong makatuntong muli sa paaralan. Pero sa ngayon, ayoko munang mangako sa sarili ko na tutuparin ko ito agad-agad. May mga bagay pa akong kailangang unahin. Pamilya, SFC, Trabaho, Ipon - may iba pa akong priorities na kasalukuyan kong binibigyang-pansin. HIndi ko alam kung kailan ako makakabalik ... o kung makababaliik pa talaga ako. Sana, sana, sana. 

Tutulog muli ako. Mananaginip na muling tatayo. Magsasara ng notes. Lulunok. Pagpawisan. Magrerecite. Aasang gigising at mangyayari muli ang mga ito nang hindi nakapikit ang mga mata. 

Overflowing. Ablaze. Overjoyed. All Over Again

It feels like it's just yesterday when we were the ones sitting in the front chairs; Bro. Marlon facilitating the talk; and the service team doing their tasks around the Risen Christ Chapel.

Now, it's our turn to be on the backseat as part of the Service Team, and serve our participants on this very special day. 

This time, we are at De Castro Chapel to celebrate Talk 9, Receiving the Power of the Holy Spirit. We intended to start early for this is a special day. Every special day should be celebrated and be felt for a long time, so we are expecting to end it late at night. We waited for the celebration of the Holy Eucharist to end, and then we set the place up by around 7pm. 

Here we go. 

===

One by one, our participants started coming in, well-dressed, and ready to receive the gifts of the Holy Spirit. It is  overwhelming just to see them arrive. We had quite a number of participants for Faithbook, this CLP's theme. Now I understand how it feels on the Service Team's end to hold this program for evangelization. As a participant, I used to come in every Saturday night filled with smile and hope for we have another day to enjoy the fellowship, to praise and worship Him, and to feel the God's love. I look forward to the short conversations with my fellow participants, the talk itself, and of course, to sing (with my out-of-tune voice) out loud. I'm on the other side right now, and I can feel the same excitement like before. I am excited for the events, the icebreakers, the lessons, and most of all, I'm excited that we have so many participants who are about to experience the same excitement we once felt. Their presence was enough to feel the accomplishment on our end. But this is just one of the initial steps. It may be a long way to go, but I'm sure that in God's grace, we'll surely welcome our new and fellow servants to the SFC community.

Like the last time, we started to take a very hearty meal before the start of the session. Hat's off to the Food Committee for coming up with such a nice dish :) . Our tummy's full, and now it's time to empty our loads. We had our confession before this celebration to cleanse us of our mistakes and be fully prepared for this special day. The facilitators had their one-to-ones with their groups. We're all set. 

Preparations are completed. We have a total of 18 participants receiving the gifts of the Holy Spirit. Bro. Marlon took charge of the talk - a very "powerful" one indeed. The participants had some laughs, serious looks in their faces, closed their eyes, then laughed again, had a handful of tears, and prayed. 

Our main event goes on. 

The surroundings got a little bit darker. The gifts were wrapped : all 9 gifts, in big boxes, in each participant's favorite colors and font. 

Our participants are now in a circle. Holding the oath, Bro. Marlon started one of the highlights of this Baptism. Accepting our mistakes, admitting they are our own, asking for forgiveness, and wishing to be purified with the power of the Holy Spirit. 

Eyes closed. Worship songs playing in the background. The individual prayovers started. 

One will love the solemnity of those moments.

Silent prayers recited all around. Every second. the place gets brighter - the same way that the participants, and even the service team, had unloaded all the unnecessaries and felt the power of the Holy Spirit working on them, on us. 

Overflowing. 

As the chapel went in full brightness, the prayovers ended, and the participants are now wearing those calm and happy faces. The celebration has reached its climax.

Ablaze.

Bro. Ross led the praisefest before ending this special day. Time to shout for joy, sing Him praises, and lift our voices unto the Lord. This is how we celebrate our praise and worship. This is a festival after all. The Holy Spirit manifests in everyone within the chapel. Dancing, rounds of applause, singing, raising hands, and everything. This is SFC. 

It is such a joy to be a part of this CLP, the Service Team, and this Chapter. We have never sang our hearts out like this in any other place and in the company of any other people. It is even more joyful to know that we have fully embraced the service and this commitment to have every single man and woman all over the world experiencing Christ. We just had a new batch of warriors, our new Brothers and Sisters. 

Overjoyed. 

In the following weeks, we'll celebrate another special event for our new Brothers and Sisters. We lift up the remaining days of our CLP, and may all our participants continue to experience the power and love of God the Father, the Son, and the Holy Spirit. We thank God for bringing them here and embracing them with open arms. 

We pray that we will continue to serve, be witnesses of Christ, doing whatever He tells us.

In Jesus' name. 

Backtrack : Marso Abril Mayo

Muntik na naman ako tamadin magpost sa nag-iisa kong journal. Ilang buwan din ang kelangang balikan para ma-update to. Yan kasi eh masyado naging abala sa kung anu-ano, nakalimutan tuloy magpost sa blog. 

Patalasin muli ang memorya. Isaimortal at itala ang kasaysayan. Heto na. 

===

Marso:

Isa sa mga highlight sa buwan na ito ay ang himalang (oo, himala) bakasyon na mahigit sa isang linggo. Mula nang magsimula akong maghanapbuhay ay ngayon ko lang naranasan ang ganito kahabang leave. Salamat sa mga natira ko pang leave credits last year, may magagamit ako ngayon para mag-enjoy. 

Unang gala: UAAP Women's Volleyball Finals. 

Dalawang taon na din mula ng huli akong makapanood nito. This time, kasama ko ang ilang sa mga kapatid ko sa SFC. Ako lang ata ang Green, lahat sila Blue :D. Never shall we fail: ayos na ang fellowship namin, panalo pa La Salle. See you next season na lang. 

==

Nagsimula na kami ng leafletting para sa susunod na CLP ng SFC Napico 2 Chapter. Unang pagkakataon ko na magserve. Ipinapanalangin ko na madami kaming maanyayahang dumalo at makasama namin sa paglilingkod sa Kanya.

==

Next stop: Date with Shin & Kay. ShinKayCoy Version _.0. 

Tawanan, hagalpakan, kantahan, lokohan. Eto ang palagi naming trip. At san pa ba kami pupunta? Eh di sa bago naman, sa Trinoma ulit XD . Pampawi ng pagod at pampapagod ng labi sa kakangiti pag kasama ko ang dalawa sa mga pinakamalapit kong kaibigan mula sa Uzzap. At marami pa kaming balak. Next time magrerecord uli kami ng video. Isip na kayo ng pwedeng kantahin. :DDD

==

At dahil bakasyon ko at magsisimula na ang summer, kelangan munang magpalamig. Baguio for the first time. :D

24 anyos na ko, pero ni minsan di pa ako nakatuntong sa Baguio. Ayaw ko namang matawag na turista sa sariling bayan, kaya ginagawa ko ng layunin ang makapunta sa mga tourist spot sa bansa. Unti-unti lang muna, ngayon ko lang lubos na maeenjoy ang kalayaan ko. 

Ang balak ko talaga nung una ay magsosolo trip. Gusto ko ulit maranasan na maligaw sa malayong lugar. Adventure para sa akin iyon, at dahil kay Monkey D. Luffy, mas nananabik ako kapag may naaamoy akong pakikipagsapalaran. Last minute, sumabit si Jeff, isa sa mga pinakakapinagkakatiwalaan ko sa SFC community. Makakatipid din ako pag may kasama at may makakausap, kaya diretso na. Martes ng hapon, ikalawang linggo ng Marso nang magsimula ang byahe namin. Lumapag kami sa Baguio mga bandang 10 na ng gabi. Heto na ang lamig! Triple ang lamig dito kumpara sa hometown ko. Isang malalim na langhap sa hangin ng Baguio at dama ko na ang simula ng pakikipagsapalaran. 

Tumuloy na kami sa transient house na narentahan namin. Dahil gutom na, napagpasyahan namin kumain muna bago matulog. Di masyadong maganda ang lasa ng natapat na pagkain sa amin, pero pwede ng pagtyagaan. Balik sa kwarto, tulog, at gising sa sobrang lamig na umaga. 

Swerte talaga kami, dahil sa transient house na tinuluyan namin ay nakausap at naging kaibigan namin sina Ate Flor, Mara, at Clara este Roseann. Kasama nila si Baby Hershey at ang kanyang Mama (sorry po nakalimutan ko name nyo). May inoffer samin ang tagapamahala ng transient house na tour sa Baguio. Magbabayad lang kami ng tig-500 at malilibot na namin ang mga tourist spot na walang kapagod-pagod sapagkat may sariling sasakyan. Ayos na yun, medyo nabawasan ang adventure pero sulit na din. 

Kwentuhan, biruan at tawanan lang kami habang bumabyahe at iniikot ang Baguio. Napakabait ng mga bagong kaibigan namin. Salamat Lord God sapagkat itinaon mo na makasama namin sila kahit ilang araw lang. Bell Church, Strawberry Farm, Tam-awan Village, Lourdes Grotto, Lion's Head, PMA, Camp John Hay, Butterfly Sanctuary (sa labas lang, sarado kasi), Botanical Garden (sa labas din lang, nirerenovate), The Mansion, Mines View, at Burnham Park. Isang araw lang at solve na ang Baguio trip.

Naudlot ang three-day stay sana namin sa Baguio. Ayos lang, sapagkat naimibitahan naman kami nina Ate Flor na sumama sa kanila sa Pangasinan. Sulitin na ang bakasyon! Namili lang muna kami ng mga souvenir, at sibat na sa Alaminos. Mula sa talampas, diresto kami sa mga isla. Hundred Islands daytrip naman. Salamat sa masayang bakasyon. Kelangan na uli mag-ipon ng leave credits para sa sunod na gala. :D

==

Marso din nang maitalaga ang bagong Santo Papa, si Pope Francis. Habemus Papam!

==

Holy Week sa huling Linggo ng Marso. As usual, wala kaming holiday sa trabaho, kaya weekend na ng makauwi ako. Pagkakataon ko na maitreat ang pamilya ko. Tinapos namin ang Marso sa isang family outing sa El Madero. 

===

Abril

Punong-puno ang schedule ko ngayong Abril. Chapter teaching and Fellowship, CLP, Sarah G. :), Sugarfree, first time meet-ups with long-time friends, foodtrip, at ilang beses na birthday celebrations. 

Ilang beses din ako nalate ng pasok sa trabaho dahil sa mga chapter teaching/fellowship. Mas malinaw na sakin ang mga priority ko, kaya sabi ko nga, di bale ng late sa work, masaya naman :))). Kaya ko pa din naman ibalance ang trabaho ko at ang pagiging myembro ng SFC. Habang nandito ako sa community, alam ko magpapatuloy ang magagandang nangyayari sa akin. Bagaman madami pa din akong haharapin na mga pagsubok, malalampasan ko ito sa tulong Niya at ng aking mga kapatid. 

Simula na din ng CLP namin. Kung dati isa ako sa mga umuupo upang makinig sa harapan, sa pagkakataong ito nasa likod naman ako at nag-aasikaso ng mga papel. Salamat at ipinakatiwala sa akin ang isa sa mga tungkuling makapaglingkod sa pagkakataong ito. Nawa'y maging matagumpay ang CLP namin at madami kaming mapagraduate. All these are for you, Lord God :)

==

Hinding-hindi ko palalampasin ang ikatlo at huling (sana may part 4 :D) bahagi ng kwento nina Miggy at Laida. Tatlong beses ko din to napanood. Yung una kasama si Neng ko mula sa Uzzap; yung pangalawa kasama ang anak ko sa Uzzap sa unang beses naming pagkikita :); at pangatlo kasama naman ang Inay :).  Di ako ganun kaadik kay Sarah. (Trivia: Habang isinusulat ko ito, kasalukuyan kong idinodownload ang movie. Makakailang beses ko pa ito panonoorin :D) 

 It just takes a star to get up so high :)

==

Parang kailan lang, 24 lang ako. Ngayon 25 na. Punong-puno ako ng galak sa dami ng mga bumati at sa makailang beses na selebrasyon ng aking pagtanda. Mula sa Ketchup Inscription at mini Kid's Party sa Mcdo kasama ang aking SFC Family, sa photo collage at cake mula sa aking mga teammates sa trabaho at iba pang kasamahan, hanggang sa pagdiriwang nito kasama ang aking pamilya: lahat nang ito lubos akong napasaya. Di ko ramdam na tumanda ako. It's been a while since I had this kind of celebration. Thank you Lord God :)

==

Punuin ng musika ang paligid. Muli, kumpleto ang ShinKayCoy sa pagdiriwang ng musika ng Sugarfree, ang paborito naming banda. Ikalawang theatrical play na napanood ko at mananatili sa aking pandinig ang musika nila. Sa Wakas! Isang kwento ng pagwawakas ng isang pag-ibig at pagsisimula ng panibago. Bukod sa nakisabay ako sa mga awitin ng pinakaastig na banda, naka-relate din ako sa daloy ng kwento. Nakakaluha ang tagpo ng hiwalayan. May naalala ako na di na dapat alalahanin :-/. Sana, katulad ng kwentong iyon, matapos ang isang pagwawakas, makahanap naman ako ng bagong simula. 

Natagpuan ko na ang tunay kong ligaya. Lumabas ako ng Kwarto't naroon sya. 

==

April is Uzzap friend's month meet-ups for me. Unang linggo, kasama ko si Neng na manood ng It Takes a Man and a Woman. Ikalawang linggo, ang Shinkaycoy sa Sa Wakas. Ikatlong linggo, ang aking anak-anakan, para sa It Takes 2.0 at foodtrip sa Mega. Habol din ang mga Adikkk at Baliwww na kaibigan mula unang room ko sa Uzzap, ang S11. Syempre, foodtrip din. Busog na busog ako sa tawa kasama sila. :D

Sunod!

===

Mayo

Okay, nakahabol na ako ng 1 post per month. Dapat 3 post na 'to eh, para lang masabi na may naitatala ako dito kada buwan. Ayos na 'to. Maingay na ako masyado. Pero di bale, at least may babalikan ako pagtanda ko, mababasa at magpapaalala ng mga nangyari sa mga nagdaang panahon. 

May One. National Holiday. Para sa mga fans ng One Piece sa Pilipinas :D

Sa unang pagkakataon, ipinalabas sa pinilakang tabing ang One Piece. Matiyaga kong hinintay ang petsang ito at di nanood sa internet kahit pwede naman. Iba pa din syempre kapag sa big screen ito panonoodin di ba. At di ako nagkamali sa pag-aabang dito. Kasama ang isang matalik na kaibigan, sinugod namin ang Mega para maging mga pirata.

==

Unang weekend ng Mayo. Unang gala kasama ang mga katrabaho papuntang Tagaytay. Mukhang mapaninindigan ko na ang pangakong every month may out-of-town trip. Halos biglaang lakad din to, originally Anawangin sana ang destination. Sulit na din, nakapagpalamig naman kami mula sa stressful na trabaho at nakakain at nakapagrefresh sa Tagaytay. Gusto ko sana magretreat, ayaw lang ng mga kasama ko. Babalikan ko na lang muli ang pinangakuan ko doon. At ipapakita ko sa kanila ang resulta ng soul-searching na sinimulan ko noong kabilang taon. 

Memorable ang kain sa Leslies. Bukod sa nakakain ako ng solid sa pagkakataong ito (unang beses nag milk shake lang ako, solo lang kasi), kinantahan pa kami ni Ate ng You Changed my Life. Nahulaan ata na Sarah fan ako kaya sakto, ayun lagas ang Manuel Roxas. :D Matapos kumain, kape naman sa Starbucks. Konting lakad, at diretso na sa Pink Sisters. Pagkakataon na manalangin :) First time ko din doon, at naenjoy ko naman ang paligid. Ang sarap pakinggan ng katahimikan, sabagay tahimik din naman akong tao (dito lang ako maingay :P). Ilang saglit pa at dumiretso na kami sa Picnic Grove at doon nagpaabot ng dilim. Sana lang pwedeng iuwi ang humahampas na hangin sa aming mga mukha. Nakakatanggal ng pagod ang hangin. Ang sarap sana matulog doon. Ginawa lang naming viewing deck ang isa sa mga cottages dun, at kinalaunan ay umuwi na din sa aming mga tahanan. Ayusin na ang susunod na gala, next time kainan naman. 

At speaking of kainan, napapadalas na ang pig-out ko kasama ang mga katrabaho. Sira ang pinaghirapan kong diet nito. Ubos na yung iniinom ko. Bahala na. Less rice na lang :D. 

==

Ikalawang linggo ng Mayo. Ikalawang Lunes. Halalan na naman. 

Kelangan ata may sariling post para sa topic na 'to. Pero pipigilan ko muna ang aking sarili. Madami akong gustong ilabas na saloobin sa nagdaang halalan. Batikos, hiling, at kung anu-ano pa. Karapatan ko ito bilang isang mamamayan ng bansa. Sa ngayon, magmamasid na lang muna ako. Hindi muna ako maghuhusga, kahit sa isip at salita ko ay may ilan na akong napuna. Hihintayin ko na lang ang status report mula sa mga bagong halal na pulitiko. At tingnan na lang natin kung ano ang aking magiging susunod na aksyon. Hindi pa din ako nawawalan ng pag-asa para sa bayan na 'to. May maitutulong pa ako, kahit man lang sa pamamagitan ng aking panulat. Mabigyan pa sana ako ng pagkakataong makalahok sa pamamagitan ng iba pang gawaing sosyal. 

==

Isang di magandang balita ang aking natanggap. Pumanaw na ang aming Kakang Eboy. Siya ang panganay sa mga kapatid na namayapa ko na ding Tatay. Isa sya sa mga palaging kumukumusta sa akin sa tuwing umuuwi ako sa Lipa. Mula bata pa ako, ilang beses na din nya akong natapalan upang magamot ang sari-sari kong karamdaman. Madami syang naitulong sa buong angkan, lalo't higit sa mga taong lumapit sa kanya upang magpagamot. Sa dami ng kanyang natulungan, alam kong mapayapa at masaya siyang tatanggapin sa kaharian ng Diyos sa langit. Sana po ay patuloy niyo pa din gabayan ang mga nagmamahal sa inyo lalo sa inyong pamilya. Salamat po sa lahat ng naitulong ninyo sa amin. Hanggang sa muli, Kakang Eboy. Alam namin na masaya na kayo ngayon at mapayapa kasama ang Tatay, Mamay at Nanay dyan sa piling ng Maylikha. 

Sa muling paglipad ng mga puting lobo, unti-unting papawiin nito ang mga bakas ng luha mula sa inyong mga naiwan. 

==

Patuloy pa din ang mga activities namin sa SFC. Masaya ako at madami pa din ang dumadalo sa lingguhan naming CLP. Magpatuloy pa sana ito hanggang sa Talk 12, at maging mga aktibong miyembro din sana sila sa community. Ang sarap ng pakiramdam na nakakapaglingkod sa Diyos at sa kapwa. Nawa'y patuloy na mag-alab ang aming mga puso sa paglilingkod sa Inyo. 

==

Patapos na ang Mayo. Nakabawi na ako sa'yo, Baliwantunaan. Madami pa akong mararating. Madami pa akong maisusulat. 

Ihahanda ko na ang aking pluma at papel para sa susunod na kabanata. 

#