Simula pa lang ng taon ay magkakasunod na masasamang balita agad ang sumalubong sa ating mga kababayan sa iba't-ibang panig ng bansa. Dumaranas raw sila ng malalakas na pag-ulan dulot ng pagsanib ng hanging amihan sa tail end ng cold front. Nakalulungkot isipin na madaming buhay agad ang binawi ng mga kalamidad na ito. Bagaman walang bagyo, nagdulot ng malawakang pagbaha sa madaming lalawigan ang malalakas na pag-ulan. Higit kumulang 50 katao na ang nasawi. Posibleng tumaas pa ang bilang na ito kung magtuloy-tuloy pa ang masamang panahon. Napakasaklap.
Napakahalagang bigyang-pansin ang isyu sa Climate Change (Global Warming). Napapanahon lang. Dapat nga matagal na itong inaksyunan sapagkat maaaring kasingtanda ng problemang ito ang mundo; nagkataon lang na ngayon lang natin nararanasan ang malakas na hagupit nito.
Ano nga ba ang Climate Change?
Isang teknikal na depinisyon ang ibinigay sa atin ng UN: "A change of climate which is attributed directly or indirectly to human activity that alters the composition of the global atmosphere and which is in addition to natural climate variability observed over comparable time periods (The United Nations Framework Convention on Climate Change". 21 March 1994.) Bagaman gawa ng kalikasan, hindi maitatangging TAO din ang isa sa mga nagpalala nito. May ibang kadahilanang bunga ng mga natural na pagbabago ng mundo : pagputok/aktibidad ng mga bulkan, epekto ng araw at buwan at paggalaw ng tectonic plates. At syempre, napakalaking TULONG din ng mga tao para maranasan ito. Kahit ang simpleng (hindi tamang) paggamit ng ilang piling appliances sa bahay at di tamang pagtatapon/pagsusunog ng basura ay nakakapagpalala sa kalagayan ng mundo. Maliit mang ituring, subalit kung susumahin mula sa kabuuang populasyon ng daigdig, malaking bagay na din ang nagagawa ng "simpleng" maling gawi.
Patuloy ang pag-unlad ng tao dahil sa teknolohiya. Sa kasamaang palad, kaalinsabay nito ang unti-unting pagkasira ng kalikasan, ng mga natural na bigay sa atin. Makakapal na usok, mga toxic/chemical waste sa mga bahaging-tubig, pagkakalbo ng mga kagubatan, pagguho ng mga bundok : ilan lang ang mga ito sa pinakamasakit sa matang epekto ng mga maling gawi ng tao. Walang silbi ang pag-unlad kung darating ang araw na wala na tayong matitirhan pa. TAO din ang maghuhukay ng sarili niyang libingan.
Ngayon, nagbibilang na lang ba tayo ng oras para muling matikman ang ikalawang paghuhukom?
Nakasaad sa Bibliya na hindi na muling "lilinisin" ng Diyos ang sangkalupaan sa pamamagitan ng malaking baha. Pero sa nangyayari ngayon, hindi maiaalis sa isipan ng ilan na maaaring isang "baha" din ang magwawakas sa lupa. Nakakatakot isipin kung totoong mangyayari ang naganap sa pelikulang 2012 . May mga pag-aaral na dahil sa patuloy na (abnormal na)pag-init ng mundo, unti-unting natutunaw ang yelo sa hilaga at timog na mga kontinente. Dahil dito tumataas ang sea-level, at unti-unting muling nilalamon ng tubig ang lupa. Kung magpapatuloy ito, malamang na tuluyan ngang maubusan ng matatapakan ang sangkatauhan.
**Nawa'y di na muling lipulin ang mundo sa pamamagitan ng baha.
Nakakapangamba talaga ang panahon ngayon. Ang mainit, nagiging sobrang init: ang malamig, sobrang lamig. Sa katunayan, naitala ang nakalipas na taong 2010 na ikalawa sa pinakamainit na panahon sa kasaysayan. Isa sa mga lubhang naapektuhan ay ang Russia matapos itong dumanas ng heatwave na nagdulot ng mga forest fires at pagkasira ng mga pananim. Sa Baguio, nagbunga ng sakit ang biglang pagbaba ng temperatura mula sa normal na antas nito. Nababago na talaga ang weather pattern. Kung kailan inaasahang tag-araw ay siya namang tag-ulan. Mas mahahaba na din ang itinatagal ng ganitong mga kapanahunan kumpara sa mga nakalipas na taon. Napipinto ang pagkukulang sa pagkain kung magpapatuloy ang matagalang tagtuyot sa mga lugar-pang agrikultura. At sa tuwing may darating naman na bagyo, mas nakakakaba sapagkat higit na malalakas ang mga dumadating na unos ngayon. Sino bang makakalimot kay Ondoy? Lumubog ang malaking bahagi ng Kamaynilaan ng dahil dito. Kay Pepeng, na matapos pumasyal sa Hilagang Luzon ay nawili pa yata at binalikan ang kawawang bansa? At muli, sa mga lumalagunos na ulan (ni hindi pa nga bagyo) na kasalukuyang pumipinsala sa maraming lugar sa Visayas at Mindanao? Ang malalakas na ulan na kalaunan lamang ay gumimbal at nagdulot ng malawakang pagbaha sa Australia? Biktima din nito ang Pakistan at Tsina sa nagdaang taon. Kahit ang malalaki at mauunlad na bansa ay walang lusot sa "ganti" ng kalikasan. Ramdam na talaga sa buong mundo ang mga epekto ng Climate Change.
Ngayon, mag-aabang na lang ba tayo? Hindi lamang paghahanda ang kailangan natin. Kailangang solusyonan ang problema sa Climate Change. Kung makakaiwas o malimitahan man lang natin ang mga masasama nating gawi na nakakapagpalala sa kasalukuyang sitwasyon, mas mabuti. Nagkakaisa ang buong mundo sa pagsugpo dito (kung hindi man tuluyang masugpo, kahit mabawasan man lang ang matinding dagok). Responsibilidad ng bawat isa, bilang mamamayan ng planeta, ang pangalagaan ang kanyang tirahan. Hindi maaaring aasa na lang tayo sa mga "eksperto" na kayang magpaliwanag at magbigay ng mga solusyon sa tinatawag na climate change. Hindi lamang ang gobyerno, o mga environmentalists o kung sino sino pang may "kapangyarihan" kuno ang kailangan natin. Sa mga mumunting paraan, maaari tayong tumulong sa pagwawakas nito . Palagay ko, hindi naman talaga "mga pwersa ng kalikasan" ang matindi nating kalaban dito - mga sarili natin. Kaibigan ang kalikasan. Ano bang dapat na ginagawa sa kaibigan?
Buksan ang mata. Mag-isip. Makiisa. Hindi pa huli ang lahat.
Thursday, January 20, 2011
Wednesday, January 12, 2011
Sugar (-less) Free
I was one of those who were surprised by the news that Ebe (Vocalist) is leaving Sugarfree to pursue his own career. Though they are not disbanding yet, it's still sad to hear, as the band is one of my favorites.
I love how they mixed the traditional Kundiman and Alternative music to create a new sound. That's their trademark after all. Now, it's time to pay tribute to their music.
Just to share a couple of lines from their songs. I initially thought of making a story out of these lines (fictional, with a punch of a few real-life situations), unfortunately, I'm just too lazy to think. Well, let's try anyway.
Insanity starts here...
Para sa mga naghahanap at umaasa sa simula...
Sino, nasan, kailan ka ba darating at ako ay sagipin
Sa mundong malupit at naiinip
Sino, nasan, kailan ka ba?
(Kailan Ka Ba, Talaarawan, 2006)
Nanginginig na mga kamay
Puso kong hindi mapalagay
Pwede ba kitang tabihan
Kahit na may iba ka nang kasama
(Prom, Dramachine, 2004)
Ako'y isang malungkot na bata
Palakad-lakad lang
Wala rin namang mapupuntahan
Madalas, madulas at parang ayaw ko na
Buti na lang nandyan ka, Sinta
Pano na lang ako kung wala ka
(Sinta, Dramachine, 2004)
Saan saan nadadapa saan saan bumabangga
Ang puso kong kawawa may pag-asa pa ba?
(Hari ng Sablay, Dramachine, 2004)
Sa mga naghihintay...
Ano pang di ko kailangan gawin
Upang iyong mapansin?
Kelan ba matatapos ang awit
Ng pusong nangangawit?
Patawarin mo ako kung ang kinikilos ko
Ay kabaliktaran ng tunay na nadarama ko
(Nangangawit, Talaarawan, 2006)
Sa nagsisimulang kwento...
Kanina pa tayo magkasama umaga na pala
Maya-maya lang ay may araw na
Kahit tayo'y pagod buong mundo ay tulog
Ikaw at ako dere-deretso lang na walang pakialam
Kwentuhan lang wala namang masama
Puro usap lang ibaon mo na sa limot ang lungkot
(Kwentuhan, Dramachine, 2004)
Sa mga bihag at nangangako...
Nung hindi na nakatingin at saka ka dumating
Nandyan ka lamang pala Di ka lang nagsasalita
Ikaw pala aking hinahanap
Ang bahaghari ko likod ng ulap
Ikaw ang hulog ng langit sa puso kong napunit
Dahil sa dramang paulit-ulit
Kanina ka pa pala riyan
(Ikaw Pala, Mornings and Airports, 2009)
Kung hawak ko lang ang panahon
Wala nang kahapon at bukas, meron lang ngayon
Nais kong maging saysay ng aking buhay
Ay bigyan ang iyo ng kulay
Kung akin lang ang mundo
Ibibigay ko siya sa iyo
(Cuida, Dramachine, 2004)
Kung wala ka ng maintindihan
Kung wala ka ng makapitan
Kapit ka sa akin (kapit ka sa akin)
Hindi kita bibitawan
(Wag Ka Nang Umiyak, Talaarawan, 2006)
Kung marinig ang tibok ng aking puso
Sinasabing habang ikaw ay kapiling
Wala na akong hihilingin
(Wala nang Hihilingin, Mornings and Airports, 2009)
Tulog na mahal ko at bukas ngingiti ka sa wakas at sabay harapin ang mundo
(Tulog na, Dramachine, 2004)
Kahit sa unti-unting paglabo...
Hello, hello, hello
Naririnig mo pa ba ako?
Kung wala na tayo sa telepono
'Pag nandito na tayo sa tunay na mundo
Hello, 'di na kita naiintindihan
Malabo na ba ang linya sa ating dalawa
Hello, gising ka pa kaya?
Hello, nahihilo na ako sa 'yo
(Telepono, Sa Wakas, 2003)
Dinggin ang di kayang sabihin
Ng puso kong malapit nang mangawit
(Nangangawit, Talaarawan, 2006)
Sa mga kwentong nagwakas...
Pagkatapos ng lahat Tayo ay nagkasundo
Na di na muling magkakasundo
Sunugan na ng mga sulat Saraduhan na ng mga aklat
Magkalimutan na, magkalimutan na.
(Pagkatapos ng Lahat, Mornings and Airports, 2009)
Sa mga nasaktan, lumilimot, umaasang muli...
Nawawala kapag di hinawakan
Dudulas kapag di iningatan,
(Hintay, Sa Wakas, 2003)
Dahil katulad mo, ako rin ay nagbago
'Di na tayo tulad ng dati, kay bilis ng sandali
O, kay tagal din kitang minahal
O, kay tagal din kitang mamahalin
Tinatawag kita sinusuyo kita
'Di mo man marinig, 'di mo man madama
(Burnout, Sa Wakas, 2003)
Lumangoy sa alaala mo Lumangoy hanggang malunod sa iyo
Kung ang gamot sa aking sakit ay pag-ibig
Ako ay nauuhaw at ikaw ang aking tubig
Sa dinami-dami ba naman ng gustong malimutan
Bakit ikaw pa ang naiwan sa puso't isipan
(Hangover, Mornings and Airports, 2009)
Kung hindi ka na babalik
Araw-araw na akong gigimik
Kung malayo ka na
Ay malaya na ako
Ngunit ang kahapon ko
Ay bihag pa rin ng alaala mo
(Kung Ayaw Mo Na Sa Akin, Talaarawan, 2006)
At sa mga Naiwan...
Litrato mo sa isip ko
Tinig mo sa aking puso
Iisipin ko na lang
Walang paalam natutulog ka lang
Bukas paggising ko nandyan ka na muli sa aking tabi
Ikekwento mong mga nakita mo habang tayo'y magkalayo
Hanggang sa muli Ingat ka
(Walang Paalam, Mornings and Airports, 2009)
That's it. So long... Sugarfree!
I love how they mixed the traditional Kundiman and Alternative music to create a new sound. That's their trademark after all. Now, it's time to pay tribute to their music.
Just to share a couple of lines from their songs. I initially thought of making a story out of these lines (fictional, with a punch of a few real-life situations), unfortunately, I'm just too lazy to think. Well, let's try anyway.
Insanity starts here...
Para sa mga naghahanap at umaasa sa simula...
Sino, nasan, kailan ka ba darating at ako ay sagipin
Sa mundong malupit at naiinip
Sino, nasan, kailan ka ba?
(Kailan Ka Ba, Talaarawan, 2006)
Nanginginig na mga kamay
Puso kong hindi mapalagay
Pwede ba kitang tabihan
Kahit na may iba ka nang kasama
(Prom, Dramachine, 2004)
Ako'y isang malungkot na bata
Palakad-lakad lang
Wala rin namang mapupuntahan
Madalas, madulas at parang ayaw ko na
Buti na lang nandyan ka, Sinta
Pano na lang ako kung wala ka
(Sinta, Dramachine, 2004)
Saan saan nadadapa saan saan bumabangga
Ang puso kong kawawa may pag-asa pa ba?
(Hari ng Sablay, Dramachine, 2004)
Sa mga naghihintay...
Ano pang di ko kailangan gawin
Upang iyong mapansin?
Kelan ba matatapos ang awit
Ng pusong nangangawit?
Patawarin mo ako kung ang kinikilos ko
Ay kabaliktaran ng tunay na nadarama ko
(Nangangawit, Talaarawan, 2006)
Sa nagsisimulang kwento...
Kanina pa tayo magkasama umaga na pala
Maya-maya lang ay may araw na
Kahit tayo'y pagod buong mundo ay tulog
Ikaw at ako dere-deretso lang na walang pakialam
Kwentuhan lang wala namang masama
Puro usap lang ibaon mo na sa limot ang lungkot
(Kwentuhan, Dramachine, 2004)
Sa mga bihag at nangangako...
Nung hindi na nakatingin at saka ka dumating
Nandyan ka lamang pala Di ka lang nagsasalita
Ikaw pala aking hinahanap
Ang bahaghari ko likod ng ulap
Ikaw ang hulog ng langit sa puso kong napunit
Dahil sa dramang paulit-ulit
Kanina ka pa pala riyan
(Ikaw Pala, Mornings and Airports, 2009)
Kung hawak ko lang ang panahon
Wala nang kahapon at bukas, meron lang ngayon
Nais kong maging saysay ng aking buhay
Ay bigyan ang iyo ng kulay
Kung akin lang ang mundo
Ibibigay ko siya sa iyo
(Cuida, Dramachine, 2004)
Kung wala ka ng maintindihan
Kung wala ka ng makapitan
Kapit ka sa akin (kapit ka sa akin)
Hindi kita bibitawan
(Wag Ka Nang Umiyak, Talaarawan, 2006)
Kung marinig ang tibok ng aking puso
Sinasabing habang ikaw ay kapiling
Wala na akong hihilingin
(Wala nang Hihilingin, Mornings and Airports, 2009)
Tulog na mahal ko at bukas ngingiti ka sa wakas at sabay harapin ang mundo
(Tulog na, Dramachine, 2004)
Kahit sa unti-unting paglabo...
Hello, hello, hello
Naririnig mo pa ba ako?
Kung wala na tayo sa telepono
'Pag nandito na tayo sa tunay na mundo
Hello, 'di na kita naiintindihan
Malabo na ba ang linya sa ating dalawa
Hello, gising ka pa kaya?
Hello, nahihilo na ako sa 'yo
(Telepono, Sa Wakas, 2003)
Dinggin ang di kayang sabihin
Ng puso kong malapit nang mangawit
(Nangangawit, Talaarawan, 2006)
Sa mga kwentong nagwakas...
Pagkatapos ng lahat Tayo ay nagkasundo
Na di na muling magkakasundo
Sunugan na ng mga sulat Saraduhan na ng mga aklat
Magkalimutan na, magkalimutan na.
(Pagkatapos ng Lahat, Mornings and Airports, 2009)
Sa mga nasaktan, lumilimot, umaasang muli...
Nawawala kapag di hinawakan
Dudulas kapag di iningatan,
(Hintay, Sa Wakas, 2003)
Dahil katulad mo, ako rin ay nagbago
'Di na tayo tulad ng dati, kay bilis ng sandali
O, kay tagal din kitang minahal
O, kay tagal din kitang mamahalin
Tinatawag kita sinusuyo kita
'Di mo man marinig, 'di mo man madama
(Burnout, Sa Wakas, 2003)
Lumangoy sa alaala mo Lumangoy hanggang malunod sa iyo
Kung ang gamot sa aking sakit ay pag-ibig
Ako ay nauuhaw at ikaw ang aking tubig
Sa dinami-dami ba naman ng gustong malimutan
Bakit ikaw pa ang naiwan sa puso't isipan
(Hangover, Mornings and Airports, 2009)
Kung hindi ka na babalik
Araw-araw na akong gigimik
Kung malayo ka na
Ay malaya na ako
Ngunit ang kahapon ko
Ay bihag pa rin ng alaala mo
(Kung Ayaw Mo Na Sa Akin, Talaarawan, 2006)
At sa mga Naiwan...
Litrato mo sa isip ko
Tinig mo sa aking puso
Iisipin ko na lang
Walang paalam natutulog ka lang
Bukas paggising ko nandyan ka na muli sa aking tabi
Ikekwento mong mga nakita mo habang tayo'y magkalayo
Hanggang sa muli Ingat ka
(Walang Paalam, Mornings and Airports, 2009)
That's it. So long... Sugarfree!
Thursday, December 30, 2010
Year-ender.. Once Again
Lilipas na naman ang isang taon. Ayos. Magsasawa tayo sa uno (1) ngayon. Unang araw pa lang ng taon 1-1-11 na. Kung pumapasok pa pala ako sa eskwela magandang bagay sana ang uno. Buti na lang hindi na.
Paalam Dos Mil Diyes.
Welcome 2011.
Palagi na lang nakakabit sa pagsapit ng Bagong Taon ang ideyang panahon na ito ng bagong simula. Nakakatawa. Hindi ba't palagi naman tayong pwedeng magsimula kahit hindi Bagong Taon? Sabagay, tradisyon na din siguro nga. Panahon daw para sa mga New Year's resolution at kung anu-ano pang pangako sa sarili. Mga pangakong mga 80% eh hindi matutupad. (Teka ma-check nga yung mga pinangako ko last year...)
Quoting myself a year agO :
=====
"Siguro kung paano ko sinalubong ang bagong taon eh parang foreshadowing ng mangyayari the whole year."
That's about starting things right. Start the year right and end it right.
This year I had resolved to change things. A new year means a new self. Time to move forward. Time to keep walking. Here I go. Almost there. Taking a higher leap, I'm going to reach you.
=====
Ayun. Kinontra ko na sarili ko. Isa lang ako sa mga nag-iisip na ang bagong taon ay bagong sarili. Nangakong magpapatuloy ng hakbang pasuloooong, kad! Kaliwa, kaliwa. Kaliwa kanan Kaliwa. Lipaw, da! (One, Two!). Adik ako. Ahaha. Cough Cough Cough!!!
(Pambihirang ubo 'to oh, kanina ka pa nang-aano eh. Wag ka nang makisabay sa putukan bukas, ayoko nang salubungin ang bagong taon na masama na naman ang pakiramdam. Tuseran! Solmux! Magtrabaho na kayo!!!)
Me nagbago ba ngayong 2010? Sa'ken? Sa iba? sa Bansa?
Sa wakas, salamat sa Konstitusyon at tuluyan nang bumaba sa pwesto ang mababa este maliit na pinuno. Nag-kulay bahaghari ang mga lansangan, panay ang batuhan ng kung anu-anong propaganda. Maraming na LSS sa "Nakaligo ka na ba sa dagat ng basura. Nagpasko ka na ba sa gitna ng Kalsada". Marami ang nagsabit ng mga dilaw, dalandan (dalandan nga tagalog sa orange no?), berde at kung ano ano pang laso sa kanilang mga sasakyan. Nagkaroon ng bagong pinuno. Ang dating pinuno, UBOD talaga ng husay at bait sapagkat patuloy na naglilingkod sa bayan ??!
Naging bida ang Pilipinas sa international community dahil sa kapalpakan. Nanalo na naman si PacMan. Natalo ang San Miguel sa Finals ng PBA.
Ano pa nga ba?
Siguro nga me nagbago. Ang tanong, makabuluhan ba ang mga naganap? Para sa karamihan, malamang. Sa'ken, ewan. [Tama na nga ang pagiging kritiko sa mga suliranin ng bayan, wala din naman akong ginagawa kundi ngumawa kaya walang karapatang manisi pa].
::back to being a self-centered post::
Nakagraduate na din yung isa sa mga malalapit kong kaibigan after 48 years.=) Nagsimula nang mag-aral yung pinakamatanda kong pamangkin. Nakalipat na naman ako ng nirerentahang kwarto. Pero nandito pa din sa parehong trabaho. At speaking of trabaho, nagkapapatong-patong ang kapalpakan ko. Buti na lang nakabawi bago matapos ang taon. Tawanan lang daw ang mga pagkakamali. Eh di tawanan. Ayun, naging okei na ulet, siguro.
Masyado akong nahype sa pagbabalik eskwela ko. Matagal ko din pinagplanuhan. Nagpost pa ng kung ano-anong related sa pag-aaral. Bumili ng memo plus para marefresh ang kinakalawang ng memorya. Nagpractice magsulat na parang Grade 1 sa pang Grade 1 na papel. Nagloan ng reading glasses para sa mga tambak na babasahin. Nanghiram ng memory aids, notes and books sa mga kaklaseng nagpatuloy sa abogasya. Nakatuntong muli sa loob ng classroom. Nakinig, nagmemorize, nagrecite, nag-exam, nasindak, natuwa, inantok, natulog ng 2 oras sa isang araw, natambakan ng hand-outs, nagdigest ng cases sa harap ng monitor habang nasa trabaho, nagresearch, at syempre, nagbasa ng nagbasa...
para lamang sumuko sa huli.
Isa siguro sa mga pinagpapasalamat at pinanghihinayangan ko ngayong taon ay ang pagiging estudyante na muli. Nagpapasalamat, sapagkat kahit papaano, nakondisyong muli ang utak ko. Napatunayan na kaya ko pa palang makipagsabayan sa pag-aaral kahit nabakante ako ng mahigit 2 taon. Nanghihinayang, sapagkat nagpadala sa pressure, pinili ang hanapbuhay kesa sa pag-aaral, at inisip na mas mahalaga ang pera ngayon kesa makatapos sa pag-aaral. Magkaganunpaman, pinapangako kong babalikan ko ang buhay estudyante para tuparin ang matagal ko nang pangarap. Marahil, hindi ngayong taon, o sa mga susunod pa. Palaging nakatingin ang isa kong mata dito, mahirap na, baka makalimot.
Anything else?
Sumubok, tinumbasan, maayos sa simula, ilang buwan lang ang lumipas, natapos din. Natuto. Nagpakatanga.
Sa kabuuan, madaming maganda, madaming di magandang nangyari sa'ken ngayong 2010. Fair share, ika nga. I'd take it anyway.
Ngayon, parang ayoko na mangako ng pagbabago. Di naman kelangan, kasi mangyayari at mangyayari din yun. Pwedeng limitahan, pero di pwedeng pigilan. Kung pwede din lang, ayoko ng mangako. Mahirap na, sawa na akong batukan ang sarili dahil sa sandamakmak na planong nauwi lang sa pagiging drawing.
Aasa na lang ako sa kung anumang ibibigay sa'kin ngayong darating na taon. Accept what the times has to offer me, and somehow work on it.
Magpapatuloy sa kabaliwan sa kabila ng lahat ng kabalintunaan...
Manigong Bagong Taon!!!
Paalam Dos Mil Diyes.
Welcome 2011.
Palagi na lang nakakabit sa pagsapit ng Bagong Taon ang ideyang panahon na ito ng bagong simula. Nakakatawa. Hindi ba't palagi naman tayong pwedeng magsimula kahit hindi Bagong Taon? Sabagay, tradisyon na din siguro nga. Panahon daw para sa mga New Year's resolution at kung anu-ano pang pangako sa sarili. Mga pangakong mga 80% eh hindi matutupad. (Teka ma-check nga yung mga pinangako ko last year...)
Quoting myself a year agO :
=====
"Siguro kung paano ko sinalubong ang bagong taon eh parang foreshadowing ng mangyayari the whole year."
That's about starting things right. Start the year right and end it right.
This year I had resolved to change things. A new year means a new self. Time to move forward. Time to keep walking. Here I go. Almost there. Taking a higher leap, I'm going to reach you.
=====
Ayun. Kinontra ko na sarili ko. Isa lang ako sa mga nag-iisip na ang bagong taon ay bagong sarili. Nangakong magpapatuloy ng hakbang pasuloooong, kad! Kaliwa, kaliwa. Kaliwa kanan Kaliwa. Lipaw, da! (One, Two!). Adik ako. Ahaha. Cough Cough Cough!!!
(Pambihirang ubo 'to oh, kanina ka pa nang-aano eh. Wag ka nang makisabay sa putukan bukas, ayoko nang salubungin ang bagong taon na masama na naman ang pakiramdam. Tuseran! Solmux! Magtrabaho na kayo!!!)
Me nagbago ba ngayong 2010? Sa'ken? Sa iba? sa Bansa?
Sa wakas, salamat sa Konstitusyon at tuluyan nang bumaba sa pwesto ang mababa este maliit na pinuno. Nag-kulay bahaghari ang mga lansangan, panay ang batuhan ng kung anu-anong propaganda. Maraming na LSS sa "Nakaligo ka na ba sa dagat ng basura. Nagpasko ka na ba sa gitna ng Kalsada". Marami ang nagsabit ng mga dilaw, dalandan (dalandan nga tagalog sa orange no?), berde at kung ano ano pang laso sa kanilang mga sasakyan. Nagkaroon ng bagong pinuno. Ang dating pinuno, UBOD talaga ng husay at bait sapagkat patuloy na naglilingkod sa bayan ??!
Naging bida ang Pilipinas sa international community dahil sa kapalpakan. Nanalo na naman si PacMan. Natalo ang San Miguel sa Finals ng PBA.
Ano pa nga ba?
Siguro nga me nagbago. Ang tanong, makabuluhan ba ang mga naganap? Para sa karamihan, malamang. Sa'ken, ewan. [Tama na nga ang pagiging kritiko sa mga suliranin ng bayan, wala din naman akong ginagawa kundi ngumawa kaya walang karapatang manisi pa].
::back to being a self-centered post::
Nakagraduate na din yung isa sa mga malalapit kong kaibigan after 48 years.=) Nagsimula nang mag-aral yung pinakamatanda kong pamangkin. Nakalipat na naman ako ng nirerentahang kwarto. Pero nandito pa din sa parehong trabaho. At speaking of trabaho, nagkapapatong-patong ang kapalpakan ko. Buti na lang nakabawi bago matapos ang taon. Tawanan lang daw ang mga pagkakamali. Eh di tawanan. Ayun, naging okei na ulet, siguro.
Masyado akong nahype sa pagbabalik eskwela ko. Matagal ko din pinagplanuhan. Nagpost pa ng kung ano-anong related sa pag-aaral. Bumili ng memo plus para marefresh ang kinakalawang ng memorya. Nagpractice magsulat na parang Grade 1 sa pang Grade 1 na papel. Nagloan ng reading glasses para sa mga tambak na babasahin. Nanghiram ng memory aids, notes and books sa mga kaklaseng nagpatuloy sa abogasya. Nakatuntong muli sa loob ng classroom. Nakinig, nagmemorize, nagrecite, nag-exam, nasindak, natuwa, inantok, natulog ng 2 oras sa isang araw, natambakan ng hand-outs, nagdigest ng cases sa harap ng monitor habang nasa trabaho, nagresearch, at syempre, nagbasa ng nagbasa...
para lamang sumuko sa huli.
Isa siguro sa mga pinagpapasalamat at pinanghihinayangan ko ngayong taon ay ang pagiging estudyante na muli. Nagpapasalamat, sapagkat kahit papaano, nakondisyong muli ang utak ko. Napatunayan na kaya ko pa palang makipagsabayan sa pag-aaral kahit nabakante ako ng mahigit 2 taon. Nanghihinayang, sapagkat nagpadala sa pressure, pinili ang hanapbuhay kesa sa pag-aaral, at inisip na mas mahalaga ang pera ngayon kesa makatapos sa pag-aaral. Magkaganunpaman, pinapangako kong babalikan ko ang buhay estudyante para tuparin ang matagal ko nang pangarap. Marahil, hindi ngayong taon, o sa mga susunod pa. Palaging nakatingin ang isa kong mata dito, mahirap na, baka makalimot.
Anything else?
Sumubok, tinumbasan, maayos sa simula, ilang buwan lang ang lumipas, natapos din. Natuto. Nagpakatanga.
Sa kabuuan, madaming maganda, madaming di magandang nangyari sa'ken ngayong 2010. Fair share, ika nga. I'd take it anyway.
Ngayon, parang ayoko na mangako ng pagbabago. Di naman kelangan, kasi mangyayari at mangyayari din yun. Pwedeng limitahan, pero di pwedeng pigilan. Kung pwede din lang, ayoko ng mangako. Mahirap na, sawa na akong batukan ang sarili dahil sa sandamakmak na planong nauwi lang sa pagiging drawing.
Aasa na lang ako sa kung anumang ibibigay sa'kin ngayong darating na taon. Accept what the times has to offer me, and somehow work on it.
Magpapatuloy sa kabaliwan sa kabila ng lahat ng kabalintunaan...
Manigong Bagong Taon!!!
Saturday, September 18, 2010
Activate Author Mode
Matagal tagal na din palang di ko nagagalaw 'tong blog ah. Kelangan na mag-ipon ulit ng bagong ideas para sa bagong ewan na post.
As promised, I will keep myself sharp so there'll be no need to do much maintenance when I return to the "right track". Mahirap na, pumupurol na ulit ang utak. Di pwedeng nakatambak na lang ang libro, handouts, notes, full text cases, salamin, memo plus, papel at ballpen. Parang McArthur lang, I shall return. At parang Big Brother lang. Sa takdang panahon.
I will never just give up on my dream that easily. But if I need to take a different road before heading back to it, I will gladly accept that.
Ang pangarap, makapaghihintay. Pero hindi naman pwedeng palagi na lang itong paghihintayin. Baka mamaya, mawala na lamang ito sa paningin. Mabuti na din na palaging nakatanaw ang isang mata sa pupuntahan. Kahit magpabago-bago ako ng daan, alam ko pa rin kung saan ang huling destinasyon.
At sa ngayon, magtyatyaga na lang ako sa paggawa ng mga bagay na alam kong ikabubuhay ko bagaman hindi ko gaanong gusto. Kunsabagay, karamihan naman ganito ang pinagdadaanan. Ang maging masaya at makuntento sa anong inihahain sa'yo, sapagkat sa ngayon ito lamang ang mabibigay sa'yo, bagaman madami ka pang ibang bagay na hinahangad.
Ganda ng palusot!
As promised, I will keep myself sharp so there'll be no need to do much maintenance when I return to the "right track". Mahirap na, pumupurol na ulit ang utak. Di pwedeng nakatambak na lang ang libro, handouts, notes, full text cases, salamin, memo plus, papel at ballpen. Parang McArthur lang, I shall return. At parang Big Brother lang. Sa takdang panahon.
I will never just give up on my dream that easily. But if I need to take a different road before heading back to it, I will gladly accept that.
Ang pangarap, makapaghihintay. Pero hindi naman pwedeng palagi na lang itong paghihintayin. Baka mamaya, mawala na lamang ito sa paningin. Mabuti na din na palaging nakatanaw ang isang mata sa pupuntahan. Kahit magpabago-bago ako ng daan, alam ko pa rin kung saan ang huling destinasyon.
At sa ngayon, magtyatyaga na lang ako sa paggawa ng mga bagay na alam kong ikabubuhay ko bagaman hindi ko gaanong gusto. Kunsabagay, karamihan naman ganito ang pinagdadaanan. Ang maging masaya at makuntento sa anong inihahain sa'yo, sapagkat sa ngayon ito lamang ang mabibigay sa'yo, bagaman madami ka pang ibang bagay na hinahangad.
Ganda ng palusot!
Tuesday, July 27, 2010
New One Piece Opening... One Day.
One Day
Every time I look at the sky after the rain
I think of the crybaby I used to be
I was blindly chasing after someone's back
Saying "I want to be stronger"
Now faded into the wind is "thank you"
Am I getting stronger?
Since I haven't got an answer to that
I'll keep walking forward
So let's go
Will never stop
Won't lose against the flow of time
I'll keep getting back up
Because I don't want to lose something precious
The voice flowing inside of me
Always always supports me
Teasing rain will get in my way
Because I won't run away Oh
So let's go
Will never stop
Won't lose against the flow of time
I'll keep getting back up
Because I don't want to lose something precious
I believe in that future...
===========================================
it was said that this song is written by the artist with the message "protecting the things that are important to me".
Okay. Love the message. Wish I can do the same.
Every time I look at the sky after the rain
I think of the crybaby I used to be
I was blindly chasing after someone's back
Saying "I want to be stronger"
Now faded into the wind is "thank you"
Am I getting stronger?
Since I haven't got an answer to that
I'll keep walking forward
So let's go
Will never stop
Won't lose against the flow of time
I'll keep getting back up
Because I don't want to lose something precious
The voice flowing inside of me
Always always supports me
Teasing rain will get in my way
Because I won't run away Oh
So let's go
Will never stop
Won't lose against the flow of time
I'll keep getting back up
Because I don't want to lose something precious
I believe in that future...
===========================================
it was said that this song is written by the artist with the message "protecting the things that are important to me".
Okay. Love the message. Wish I can do the same.
Friday, July 23, 2010
Daang Matuwid pala ha... Hahahaha!
At ito pala ang tinatawag na daang matuwid. Napakagaling.
Mula sa balitang pinapangalandakan ni Kabayan sa radyo (wala pang mahanap na write-up tungkol dito), mukhang aktibo na ang BIR sa pagsasakatuparan ng kanilang tungkuling maabot ang target collection at makalikom ng malaking salapi mula sa buwis na ibinabayad ng mga mamamayan.
KAYA LANG, E 'BAT naman pati mga maliliit na manggagawa eh papatawan pa ng EVAT?
Sige, sabihin ng "nakikinabang" din sila diumano sa mga proyekto ng gobyerno. Eh bakit sa dinami-dami ng mga malalaking negosyante at propesyonal na kumikita ng milyon-milyon eh uunahin pa nilang kolektahan itong mga naghihikahos na nga sa buhay? Ay kainaman naman!
At kailangan pa daw mag-issue ng resibo ng mga tricycle/pedicab driver sa mga pasahero. (Facepalm!!!)
Ano ba ang kinikita ng mga driver/tindera at iba pang maliliit na negosyante/manggagawa kumpara sa sandamukal na salaping ibinubulsa ng mga mayayamang may-ari ng negosyo, mga accountant, abogado, IT experts, manager, artista, smugglers este yung mga negosyanteng madaming itinatago, at madami pang ibang mga "Bigtime" kumbaga?
Bakit hindi nila unahing habulin itong mga tax evader at kolektahan ng karampatang buwis iyong mga nalulunod sa pera? Ito ba ang hustisya? Ito ba ang daang matuwid? Ang kaya lang ba nilang pasunurin/pwersahing pasunurin ay itong mga nasa mababang antas ng labor force?
Kung walang corrupt, walang mahirap.
Eh pano kung mahirap ang kino-corrupt?
Yan yan. Umayos kayo.
Mula sa balitang pinapangalandakan ni Kabayan sa radyo (wala pang mahanap na write-up tungkol dito), mukhang aktibo na ang BIR sa pagsasakatuparan ng kanilang tungkuling maabot ang target collection at makalikom ng malaking salapi mula sa buwis na ibinabayad ng mga mamamayan.
KAYA LANG, E 'BAT naman pati mga maliliit na manggagawa eh papatawan pa ng EVAT?
Sige, sabihin ng "nakikinabang" din sila diumano sa mga proyekto ng gobyerno. Eh bakit sa dinami-dami ng mga malalaking negosyante at propesyonal na kumikita ng milyon-milyon eh uunahin pa nilang kolektahan itong mga naghihikahos na nga sa buhay? Ay kainaman naman!
At kailangan pa daw mag-issue ng resibo ng mga tricycle/pedicab driver sa mga pasahero. (Facepalm!!!)
Ano ba ang kinikita ng mga driver/tindera at iba pang maliliit na negosyante/manggagawa kumpara sa sandamukal na salaping ibinubulsa ng mga mayayamang may-ari ng negosyo, mga accountant, abogado, IT experts, manager, artista, smugglers este yung mga negosyanteng madaming itinatago, at madami pang ibang mga "Bigtime" kumbaga?
Bakit hindi nila unahing habulin itong mga tax evader at kolektahan ng karampatang buwis iyong mga nalulunod sa pera? Ito ba ang hustisya? Ito ba ang daang matuwid? Ang kaya lang ba nilang pasunurin/pwersahing pasunurin ay itong mga nasa mababang antas ng labor force?
Kung walang corrupt, walang mahirap.
Eh pano kung mahirap ang kino-corrupt?
Yan yan. Umayos kayo.
Thursday, July 15, 2010
On Change
“Change will not come if we wait for some other person or some other time. We are the ones we’ve been waiting for. We are the change that we seek.” - quoting United States President Barrack Obama’s famous lines about change, it roots from the cliché that “change should start with ourselves”. It is not dependent upon some other external force. No one but ourselves can start the change we so desire.
Change has always been associated with new beginnings.
Whenever something new comes in, the populace always expects that the old system will be changed. The same can be said in the current political situation in the Philippines, wherein a new administration takes over from the former and quite old and infamous one. The rise of Noynoy Aquino as the newly-elected President of the Republic of the Philippines has brought hopes of the country to recover from its deep slump. I think majority, if not of those who voted in his favor sees him as the solution for the country’s traditional problems. “This guy is the legacy of the man who proved that the Filipinos are worth dying for and of the mother of democracy. He is surely capable of developing the country.” – This I think is what those people thought of him. With all due respect, I think otherwise, or should I say, I do not believe it. He might be a son by blood of those so-called “heroes” but that doesn’t necessarily mean that he can imbibe upon the people the same “charisma” or influence the same as his parents. He’ll have to do this in his own way, not just by being branded as the son. He must make a name for himself (which I think, slowly but surely, he’s working out on as of today). But regardless, can one man bring about the change in the society? I don’t think so.
As the above-quoted Obama line states, change is something that will not happen by virtue of other person or time. The message is clear: we should start with ourselves. We should not be waiting for some other person in some other time to make things happen for us. After all, we are living our own life. The fact that it is “exclusively ours” justifies the logic that we should be responsible enough to take care of it, bring about positive changes, and develop it by ourselves. Of course, outside help may be indispensable, but the focal point is it centers on the individual himself. So, talking about change in the larger context, this will mean that a newly installed leader cannot bring about the changes to the country demanded to him ALONE. As he once said, he is not Superman. As if Superman can solve the country’s century-old problems! No one can solve those alone, even if he possesses the highest form of magic or a body of steel.
Then, could this mean that change should start individually, then collectively? Might work.
People change because of some factors: other people or events that tend to influence their behavior, personality, or view of things. Influence from others is different from internal motivation. Although those people had contributed to the “change” in oneself, it can still be inferred that it originated from one’s own volition. The same can be said for the larger circle - the society. Though some other factors might trigger this change, the inherent capacity to do so belongs to the people constituting it.
Then, is it really necessary that something else occurs first before change can happen? It seems that we are always waiting for something unknown, some sort of a different stimulus, before we can realize that we have the ability to change. It may be the natural sequence of things; someone notices something about you, comments negatively or suggests to do an action about it, and in order to conform to that remark, you will try to change. Should things always be like this? We should “change” for “change” to happen. We should be aware enough of our “inner self’ so we will know what needs to be done, instead of depending upon others to point them out.
Nothing stays the same. Change is the only constant things in this world. You cannot step twice on the same river (Heraclitus). These are some of the most famous quotes about change. Among these, I find one that perfectly applies to the “change” I’m referring to in the previous paragraphs:
It's not that some people have willpower and some don't. It's that some people are ready to change and others are not. – (James Gordon)
So, is it about preparedness to change? .
Yes, that’s one point, but that may not be enough. For every new beginning, we are filled with hope that we can finally make those changes happen. We are placing our hopes upon the occurrence of this “something new” believing that it will be the rallying point towards change. But are we prepared for it? Can we accept it immediately? Can we cope up as soon as it takes effect? Can we maintain it? And of course, can we contribute to it? There are still a lot of things to be considered. If so, then we must be ready for all the consequences the transformation might bring us.
I won’t let this end without mentioning one of the most inspiring lines from a man who I owe a great debt of gratitude. I have this instilled with me from the time he shared this insight to us until today. Unfortunately, it seems I have failed to live this up, but I am always trying to do it. These are the lines that I will keep as a guiding principle:
Today, I will start the change I want to see.
- Bro. Rafael Donato, FSC
Change has always been associated with new beginnings.
Whenever something new comes in, the populace always expects that the old system will be changed. The same can be said in the current political situation in the Philippines, wherein a new administration takes over from the former and quite old and infamous one. The rise of Noynoy Aquino as the newly-elected President of the Republic of the Philippines has brought hopes of the country to recover from its deep slump. I think majority, if not of those who voted in his favor sees him as the solution for the country’s traditional problems. “This guy is the legacy of the man who proved that the Filipinos are worth dying for and of the mother of democracy. He is surely capable of developing the country.” – This I think is what those people thought of him. With all due respect, I think otherwise, or should I say, I do not believe it. He might be a son by blood of those so-called “heroes” but that doesn’t necessarily mean that he can imbibe upon the people the same “charisma” or influence the same as his parents. He’ll have to do this in his own way, not just by being branded as the son. He must make a name for himself (which I think, slowly but surely, he’s working out on as of today). But regardless, can one man bring about the change in the society? I don’t think so.
As the above-quoted Obama line states, change is something that will not happen by virtue of other person or time. The message is clear: we should start with ourselves. We should not be waiting for some other person in some other time to make things happen for us. After all, we are living our own life. The fact that it is “exclusively ours” justifies the logic that we should be responsible enough to take care of it, bring about positive changes, and develop it by ourselves. Of course, outside help may be indispensable, but the focal point is it centers on the individual himself. So, talking about change in the larger context, this will mean that a newly installed leader cannot bring about the changes to the country demanded to him ALONE. As he once said, he is not Superman. As if Superman can solve the country’s century-old problems! No one can solve those alone, even if he possesses the highest form of magic or a body of steel.
Then, could this mean that change should start individually, then collectively? Might work.
People change because of some factors: other people or events that tend to influence their behavior, personality, or view of things. Influence from others is different from internal motivation. Although those people had contributed to the “change” in oneself, it can still be inferred that it originated from one’s own volition. The same can be said for the larger circle - the society. Though some other factors might trigger this change, the inherent capacity to do so belongs to the people constituting it.
Then, is it really necessary that something else occurs first before change can happen? It seems that we are always waiting for something unknown, some sort of a different stimulus, before we can realize that we have the ability to change. It may be the natural sequence of things; someone notices something about you, comments negatively or suggests to do an action about it, and in order to conform to that remark, you will try to change. Should things always be like this? We should “change” for “change” to happen. We should be aware enough of our “inner self’ so we will know what needs to be done, instead of depending upon others to point them out.
Nothing stays the same. Change is the only constant things in this world. You cannot step twice on the same river (Heraclitus). These are some of the most famous quotes about change. Among these, I find one that perfectly applies to the “change” I’m referring to in the previous paragraphs:
It's not that some people have willpower and some don't. It's that some people are ready to change and others are not. – (James Gordon)
So, is it about preparedness to change? .
Yes, that’s one point, but that may not be enough. For every new beginning, we are filled with hope that we can finally make those changes happen. We are placing our hopes upon the occurrence of this “something new” believing that it will be the rallying point towards change. But are we prepared for it? Can we accept it immediately? Can we cope up as soon as it takes effect? Can we maintain it? And of course, can we contribute to it? There are still a lot of things to be considered. If so, then we must be ready for all the consequences the transformation might bring us.
I won’t let this end without mentioning one of the most inspiring lines from a man who I owe a great debt of gratitude. I have this instilled with me from the time he shared this insight to us until today. Unfortunately, it seems I have failed to live this up, but I am always trying to do it. These are the lines that I will keep as a guiding principle:
Today, I will start the change I want to see.
- Bro. Rafael Donato, FSC
Subscribe to:
Posts (Atom)