Sodium

A bit salty
Quite bittersweet
Colorless
Tasteless
Simplicity

History
Reboot
Freedom
Bondage
Union

Titanium

The struggle is real
The battle heats on
Why just now?
Am I too late?
Or too soon?


It's all in the mind
Stay still
Hold on
Take a small step
backwards


The bigger picture lies ahead

Defeat yourself

Win this battle

At all costs...

Thankful...

As a chapter of my life ends, a new one promises to open.

 

Of all the things I will be leaving as I approach the married life, there is something I will miss the most : my service to the SFC Community. Aside from my soon to be other half, my SFC Napico 2 Chapter is definitely one of the best things that ever happened to me. 

 

I don't need to say any flowery words. It can't simply be described. The feeling each time I attend the gatherings, teachings, assemblies and conferences is real: pure delight with the community of friends which I consider as brothers and sisters in Christ. The joy, challenges, hardships, conflicts, glory, and all other emotions we invested in service - this is truly a journey with a roller coaster of an experience. 

 

And now, it's about time to leave my status as a "Singles" for Christ. 

 

However, I will only be changing the Single, and will still remain "For Christ."

 

I have already left my service once because of a miscalculated step. And it caused me one of my biggest heartaches so far. Too many people I've hurt, too much disappointment and regret I caused them. But despite that, the community still welcomed the sinner me. Accepted that version of me and treated just like the prodigal son in the bible. And so, I was back in one of the services I love the most. 

 

I attribute a huge portion of who I am today to my service as part of the SFC community. 5 years ago, I rediscovered my interest in writing by documenting my CLP experience with the intention of keeping and sharing the lessons I have learned back then. Since becoming a member of SFC, I had changed my view of things: always trying to see the positive side in every situation and having that "affirmative" mindset. That resulted with me to always wear that cheerful smile (thanks for me being a part of the Registration committee and having to welcome the participants), never complaining of the task I was assigned to since these are all a part of our service to Him. I eventually applied that mindset in my work, to think of everything as just a hindrance which, too, shall pass. 

 

That positive mindset changed how I feel. Each day, I feel so "light-hearted." It's like a huge burden has been taken off of me since I started in SFC. That is the best feeling in the world: despite getting hurt or bearing the pressure in tough situations, I was able to get through all of it because of this new mindset. This, I wish to be remembered for and to share to everyone I have met. 

 

I had my regular prayer time back then. I resumed my connection to Lord God. That has been one of my most effective weapons and assists in living my life alone, away from my family. 

 

I found my true friends, and even my soon to be wife in SFC. Serving God with them is definitely one of the highlights of my life. The fellowship we had created has been the bond that keeps us as one. I have nothing but my best wishes to my friends in the community. 

 

As I turn over a new page, I want to take this opportunity to thank everyone who has become a part of my life as a member of SFC.

 

First and foremost, for reintroducing God and Jesus Christ in my life, I thank the whole Chapter and everyone from the CFC community for all the teachings, talks, and conferences. Nothing can beat the experience while we are praising and worshiping Him with songs and prayer. I get so "high" in every prayer and song, though I don't have the right tune and sync while clapping and stamping my feet. I just wanted my voice to be heard, to reach Him. 

 

The chapter assemblies which revived the child in me. The games we played made me so competitive, at the same time, regain the child hiding within me. 

 

The chapter teachings and workshops, by hearing stories in the bible once again and extracting real life lessons in them...

 

Cornerstone, definitely one of the services I will miss the most : knowing I was able to help a few kids by teaching and helping them to read. I am already missing my tutees

 

The households, the old and new, with whom I was able to share and hear a few of our stories, thanks for the openness and the bond we created during those times. 

 

And to all my brothers and sisters in Christ. Thank you for the gift of friendship. Thank you for allowing me to serve with all of you, for accepting me despite my flaws. Thank you for the gift of community and service. For all the times we had shared, for teaching me to be more generous of my time, talent and treasure.

 

I don't need to mention each of all your names, you know who you are. Thank you for being a huge part of my life in SFC. 

 

The fellowships after CLPs and talks, the bente-bentes, the Iced Coffee sessions, the music jamming... What a experience this has been. For someone so quiet and timid, thank you for letting me feel that I belong. 

 

And of course, for the send-off party last night. Thank you for giving me a night to remember before I leave the "Singles" in Singles for Christ. For those who exerted effort and willingly shared your treasure, a big thanks. As I said, I may not be surprised (hehe), but still, I owe you all big time. For all the kind words, for honoring me, that is something I did not expect and I can't explain how to feel knowing how I was able to influence some of you with how I served.

 

I won't be saying "goodbye." (I still wish to attend our gatherings ) All of you are my friends, brothers and sisters. I will still be around, helping in any way possible. 

 

And above all, thank you, Lord God... For such a wonderful experience. For everything. You know everything about me. For embracing me once again despite me turning my back to you on multiple occasions. For loving me unconditionally.

 

Let me continue to serve You more. To love more. To be like You more. 

 

Let the fire of service continue to be burning in my heart for You. To be overflowing, ablaze and overjoyed. 

 

Let me continue to praise and worship You with all my strength, to give my all.

 

With You, I am Truly Home. For I have found my peace. I am and will be forever grateful.

 

For all of these, may God be praised.

 

#IamSFC  

#MasayaMagingSFC

Magkakaribok na sa Mayo ah Nwebe!

Ilang araw na lang, eleksyon na naman. Eto na ang hinihintay ng mga kandidato sa buong Pilipinas. May mga mananalo at mahahalal muli. Walang matatalo sapagkat sasabihin ay nadaya daw sila. Pero teka, parang meron pa ding matatalo dito. Yung mga magcoconcede? O yung mga bumoto na naloko ng kandidatong sinuportahan? Abangan sa susunod na tatlo hanggang anim na taon.

Magugunita na hindi pa man nagsisimula ang election period, tadtad na ng TV ads ng mga nag-aasam maluklok sa pinakamataas na pwesto sa gobyerno. Hanggang sa ganap nang magsimula ang campaign period, naglipana na ang mga jingles na minsa'y nakakaaliw ngunit mas madalas ay nakakasakit ng ulo sa sobrang lakas at kawalan ng laman. Talagang pahiwatig na ito ng magaganap sa Mayo ah Nwebe.

Dahil sa laganap na paggamit ng social media, tila ba mas naging makulay pero mas magulo ang darating na eleksyon. Todo bangayan at batuhan ng baho hindi lamang ang mga magkakatunggali, kundi pati na rin ang mga supporters nila.

Mistulang repleksyon din ng ugali at displina ng mga botante ang mga nagaganap ngayon. Mapapailing ka na lang sa napakaraming keyboard warriors na todo-suporta sa kanilang kandidato pero grabe kung makapanlait sa mga nasa kabilang kampo sampu ng kanilang supporters. Halos lahat ng panig may mga ganitong tao, pero may nangingibabaw eh (wag nyo ako ibash, walang basagan ng trip, at totoo naman talaga). Halos lahat ng post sa social media, partikular sa Facebook, kahit walang kinalaman sa halalan, biglang sisingitan na lang ng pangangampanya para sa kani-kanilang mga manok. Kung makapagmura at makapanglait yung iba, parang walang pinag-aralan at hindi pinalaki ng maayos ng kanilang mga magulang o naturuan ng kagandahang asal sa paaralan.Ang mas masaklap pa nito, umaabot pa sa pagbabanta sa buhay ng mga kontra sa kanila! Pambihira! At sa lagay na yan, gusto pa nila ng pinunong lulutasin daw ang kriminalidad ang maglalatag ng disiplina? Nagpapatawa ata sila, samantalang sila mismo ang nagpapalaganap ng bagay na kinaaayawan nila.

Isa pang bagay na napansin ko. Pinapaniwalaan nila lahat ng nakikita sa social media, lalo na ang mga memes. Nauunawaan ko na maski mga balita, pwedeng manipulahin. Pero ang maniwala sa mga simpleng memes, na kahit na sino ay pwedeng gumawa, ay isang malaking kalokohan! Alamin kung totoo ang nakikita, humanap ng matibay na basehan ng katotohanan. Hindi lahat ng nasa social media ay totoo. Huwag maging mangmang sa katotohanan. Maging mapanuri, mapagmatyag, Matanglawin!

================================================================

Ganito ba ang gusto nilang pagbabago?

Tulad ng isang matagal nang kasabihan, "Kung gusto mo na pagbabago, simulan mo sa sarili mo!"

Walang masamang tingalain ang inyong kandidato sa pagkapangulo. Pero tila yata mali na iasa sa kanya ang pag-unlad ng Pilipinas, pati ng sarili nyong buhay. Hindi sila mga superhero, wizard, o kahit ano mang nilalang na may super powers na kayang paunlarin ang bansa, sugpuin lahat ng kriminalidad at gawing mapayapa sa loob lamang ng anim na taon, Sa bandang huli, wala kang ibang aasahan kundi ang SARILI mo kung gusto mong umasenso. Mamumuno lamang sila, walang micro-managing na magaganap.

Gusto mo ng pagbabago sa buong bansa? Tumulong ka, makiisa. Maging responsable at disiplinadong mamamayan. Walang mangyayari kung uupo ka lang at magpo-post o comment sa mga social media sites. Kilos-kilos din.

================================================================

Nawa'y maging maayos ang darating na eleksyon. Kung sinoman ang manalo, ipinagkakatiwala na namin sa'yo ang pamumuno sa bansa. Patunayan mong tama ang naging desisyon ng mga bumoto sayo. Pamunuan mo kami ng maayos, at susunod at makikiisa kami sa mga alituntunin mong moral at naayon sa batas ng tao at Diyos. Unti-unti, nawa'y may MAGANDANG pagbabagong parating para sa lahat.

===============================================================

P.S. Hindi ako hater ng kahit na sinomang kandidato sa pagkapangulo. May napili na akong iboto, matagal na, pero hindi ito dahilan para kutyain ko ang ibang tumatakbo pati ang kanilang mga supporter. Oo, tayo ay nasa isang bansang may demokrasya, malaya tayong makapagsalita. Pero bawat karapatan ay may kalakip na limitasyon. Alamin ang tama, wag manakit ng kapwa.

Fade Away

November 2. All Soul's Day. Panahon ng paggunita sa mga kapamilya, kamag-anak, kaibigan, at sinumang kakilalang namayapa na. Nararapat lamang na dalawin ang puntod nila, maghandog ng bulaklak, magtirik ng kandila at mag-alay ng dasal para sa kanila. Isang tradisyong nakasanayan na ng mga Pilipino. Nakabisita na ako sa puntod ng tatay, mga lolo at lola, mga tiyuhin at pinsan kahapon. Tahimik na nakapagdasal kahit ilang saglit lang.

Matagal ko nang inisip gumawa ng post tungkol sa paksang ito: Kamatayan. May nagawa na ako dati, pero pampalabok lamang ito sa pinakatinutukoy ng akda. Ayoko din masyado talakayin ng malalim; una hindi ako eksperto sa pagpapaliwanag dito, pangalawa, kinikilabutan ako. Bagkus magbibigay lamang ako ng opinyon at ilang katanungan.

Dapat ba tayong maging malungkot sapagkat iniwan na nila tayo, o maging masaya para sa kanila sapagkat namamahinga na sila sa buhay sa mundo na puno ng paghihirap?

Ngayon ko lang ulit naisip kung ano ba ang dapat isasagot dito. Masakit sa una, sapagkat nawalan ka ng mahal sa buhay. Mami-miss mo ang mga bagay ng ginagawa nyo noon at tanging sa alaala na lamang mangyayari muli. Tila ba may nawalang bahagi ng buhay mo, lalo na kung naging malapit ka sa taong namaalam. Pero kalaunan, maiisip mo na lamang na masaya na din siguro sya saan man sya naroon sapagkat malaya na sya. Wala na syang problema, mapayapa na ang kanyang kalooban. Di na makakaranas ng sakit ang kanyang katawan. Kapiling na sya ng Lumikha.

Kung susumahin, may pagsakabalintunaan ang pwedeng maging pananaw o damdamin para sa mga pumanaw.

Patungkol naman sa kamatayan. Palaging unang sumasagi sa aking isip ang madalas mabanggit ni Tado Jimenez (SLN) sa Brewrats noon. "We're all gonna die anyway." Totoo naman, walang makakaligtas sa kamatayan. Lahat, ito ang final destination (pwera na lang kung dumating na ang paghuhukom na nakasaad sa Bibliya). Hindi ito mapipigilan (parang pabebe girls lang) pero kung matakasan man ng ilang beses, ito pa din ang ending.  Walang pinipiling lugar, edad, sitwasyon. Sakit, aksidente, karahasan, katandaan: mga kadalasang sanhi ng kamatayan. Pick and choose lang yan. Pero naniniwala ako na nakasulat na ang ating kapalaran pagdating ng ating katapusan.

Kung ako ang papipiliin sa gusto kong ending ng kwento ko, syempre sa katandaan na ako.  At least, madami pa akong maisusulat na mga kabanata sa buhay ko at maitatala dito (err, andami ko na pala hindi naipost dito. Saka na lang pag may travelogue na ulit ako :D) . Kung totoo lamang ang deathly hallows sa Harry Potter, pipiliin ko din ang invisibility cloak para hindi ako mahanap ni kamatayan at kusa ko na lamang itong isasauli pag matanda na ako. Pero kung hindi man, ayos na din yung habang natutulog para hindi na maghirap pa. Para ka lamang nananaginip nang walang katapusan. Ayoko magkasakit (magastos), lalo naman ang maaksidente o mapatay ng kung sinong kriminal. At mas lalo naman di ko lubos maisip na gagawin sa'kin yung mga rules ni Bob Ong sa pagpapakamatay. Never! 

Tanong uli. Paano ba paghahandaan ang kamatayan? Kung matanda na siguro o kaya may terminal illness, pwedeng mapaghandaan na tanging ito lamang ang iniisip na kahihinatnan. Kung pang long term naman, madami namang insurance companies na pwedeng masandalan. At least ngayon, assured na naman ako na hindi mamomroblema sakin ang mga maiiwan ko sapagkat may insurance na ko, sana lang makumpleto ko ang hulugan at mapakinabangan habang humihinga, nakakakilos at nakakapag-isip ako :D


Kung tatanungin ako kung handa na ba akong mamatay at makaharap si Lord, babalikan ko ang isinagot ko halos tatlong taon na ang nakalipas sa CLP graduation sa SFC. Sa totoo lang, di ko na maalala ang eksaktong sagot. Ang sabi ko yata noon hindi pa, dahil madami pa akong gustong gawin sa buhay. Ganoon pa din ang isasagot ko ngayon. Gusto ko pang makapangasawa (hopefully coming soon) at magkapamilya. Gusto ko pa maabutan mga apo ko, tapos pag matanda na ako at nakitang malalaki na sila, masasabi ko na lang sa sarili ko, "This is life."

At kung tatanungin uli ako kung ano gusto ko maramdaman ng mga mahal ko sa buhay sa oras na dumating ang ending ko, gusto ko lang silang maging masaya para sa akin. Ayos lang lumuha sa una, pero kinabukasan dapat all smiles na. Masaya na din ako noon, bagaman di ko na sila makakasalamuha. Magbabantay pa din ako, at kung anuman ang inilaan ng Panginoon para sa akin, tatahakin ko. May Your will be done, Lord.

Tapos sa entourage papunta sa kabilang buhay, gusto ko mga lively na kanta ang patugtugin. Tipong mga pang One Piece at iba pang paborito kong anime :D At syempre, ayoko din malimutan. Pag nakalimutan na ako, dun ko lang masasabi na wala na talaga ako (inspired lang ni Dr. Hiruluk).

"When do you think people die? When they are shot through the heart by the bullet of a pistol? No. When they are ravaged by an incurable disease? No. When they drink a soup made from a poisonous mushroom!? No! It’s when… they are forgotten." - Dr. Hiruluk, One Piece.

Kaya para sa lahat ng mga mahal natin sa buhay, nawa'y manatili silang buhay sa ating mga alaala. Ito din naman ang isa sa mga dahilan kaya natin inaalala ang araw na ito.

===============================

Isa sa mga dahilan kung bakit ko naituloy ang post na ito, hindi lamang dahil sa Araw ng mga Patay, kundi bilang pag-alala na din sa isang malapit na pinsan na sumakabilang buhay dalawang araw bago ang November 1, at isang araw bago ang kanyang ika-26 na kaarawan :( Isa sya sa mga pinakamalapit kong pinsan. Napakabait, mabuting kaibigan, anak at kapatid. Napakasipag din nya (natural na sa magkakapatid), sanay sa pagbabanat ng buto. Palagi namin syang naasahan pag may ipapakiusap, bihira o hindi mo talaga sya maririnig na tumanggi. Nakakalungkot lang na maaga syang namaalam at sa isang malagim na aksidente pa. Mahirap pero kailangan tanggapin ang masaklap na wakas.

Maraming Salamat, Aldrin. Salamat sa lahat ng kabutihan na ibinigay mo sa amin. Salamat sa pagiging parte ng aming mga buhay. Mananatili kang buhay sa aming mga alaala at hindi ka namin malilimutan. Matapos ang lahat ng hirap, nawa'y masaya ka na ngayon at kapiling na ng Panginoon. Patuloy mo pa din na gabayan ang iyong pamilya, at sana'y maluwalhati nilang malampasan ang pagsubok na ito. Ito ang aming dalangin sa ngalan ng Panginoong Hesus, Amen.
===============================

Hayaan nyong wakasan ito sa isang awitin na sumasagi sa aking isipan patungkol sa pagtanda. Medyo hawig sa "Tatanda at lilipas din ako", ikinekwento nito ang mga alaala ng kabataan, paglipas ng oras, hanggang sa katandaan. Dahil tulad ng larawan, tayo din ay kumukupas.


Fade Away
Sugarfree

Don't you ever wonder
Where all your happy thoughts have gone?
In case you don't remember
We were Peter Pans for a day

You say it's all in a day's work
But days will turn into weeks
And on and on and on we go till we just forget
And we forget

Bridge:
There goes your world on a train
You gotta catch it cause it's making it's last trip
Time don't take it away
Don't take it away
Don't take it all away

Chorus:
When we move to the left, then we move to the right
Forward never backward until your moment's gone
We all fade away
When we spin around we don't make a sound
You know time keeps moving on
And then your moment's gone
We all fade away


We can't be young forever
But that's what old men say
Just try and remember
How we were John and Wendy yesterday

(Repeat Bridge)
(Repeat Chorus)

Tell me, do, do you recall
When Saturday mornings were meant for fun?
Do you remember when it all went away?

Tao po? Tao po?

Tuloy...
Kaytagal kitang hindi nadalaw. Ano nang nangyari sa'yo?

Naka-hiatus mode na naman si Baliwantunaan. Madami na naman akong dahilan / palusot. Halos dalawang taon nang walang panibagong tala dito. Kaya ngayon, para lang masabing may naipost na ako para sa taong 2015, eto na.

Matatapos na ang taon pero wala akong naisulat dito. Nung nakaraang taon, isa lang. Muntik ko na mabreak and record ng Hiatus X Hiatus. At ngayong nagbabalik na ako, sana naman pati yun bumalik na din sa sirkulasyon.

Ayokong mangako na magiging sobrang aktibo muli sa pagpopost dito. May pailan-ilan lang akong matitinong artikulong nagawa bilang bahagi ng stretch assignments sa trabaho. Masaya naman ako sa naging resulta ng karamihan sa mga iyon, pero meron din na hindi ako ganon ka-fulfilled.

Kamusta na nga ba ang lagay ng pagsusulat ko?

Pinakamadali para sa akin ang magsulat nang walang sinusunod na pamantayan. Grammar, syntax, subject-verb agreement, at kung ano ano pa. Basta maipaintindi ko lang ang nais kong ibahagi, kahit sa mga napakapayak na salita lang, masaya na ako dun. Kaya naman sa tuwing may makikita akong mga nabago sa ginawa ko, hindi maiwasang magkaroon ako ng alinlangan sa pagsusulat ko. Bagaman malugod akong tumatanggap ng kritisismo, at bilang bahagi din iyon ng pagsusulat, sa kaloob-looban ng isip ko, gusto kong ipagsigawan na maayos na naman ang naisulat ko. Ang mahalaga naiintindihan ng mambabasa iyon. Hindi sobrang teknikal, at hindi din naman sobrang impormal. Pero sige na nga, yaman din lamang na kasama talaga sa "trabaho" iyon, pagbigyan na.

At sa susunod na sulatin, balik na naman ako sa paborito kong freestyle na pagsusulat. At kaya narito ako muli, upang muling maranasan iyon. 

Marami akong naisipan na gawan ng post sa halos dalawang taong pahinga dito. Sa tuwing naiisip ko ang mga "sana'y naitala ko dito", napakadaming ideyang nililimi ko. Pero makalipas ang ilang araw, wala na. Mahina na ang retention ko. Mahina  na din ang storage capacity ko. Kelangan ko na atang bumili ng external hard drive, yung 3 TB na (meron ba nun). Kelangan ko din ng determinasyon. Di ko na kelangan ng inspirasyon, malapit lang sa akin yun.

Sa tuwing binabalikan ko ang mga nagdaang tala dito, napapangiti na lang ako, at nagpipigil mapaluha sa mga madamdaming nakapalaman sa ilan. Kaya sana, may magawa akong panibagong tala na katulad o mas higit pa sa mga nagawa ko na dati. Matagal na ako namahinga, nararapat lamang na maganda ang comeback post ko.

Kelangan ikondisyon ang isip. Ihanda muli ang panulat. Ilabas ang papel, at basahin muli ang mga nakalipas na gawa.

Babalikan kita, pangako.

Throwback sa 2013

At dahil nakaugalian ko na ang magbalik-tanaw sa mga nangyari kada magpapalit ang taon, itutuloy ko na ang tradisyon. Dahil Huwebes pa ngayon sa US at Biyernes naman sa Pilipinas, ito-throwback Thursday at Flashback Friday ko na ang mga naganap sa'kin sa taong 2013.

Naging tema ng timeline ko sa Facebook at kahit ng mga post ko sa blog ang pagkekwento ng mga pangyayari sa bawat buwan. Lubi-lubi lang. Hindi ko na kelangang idetalye lahat, pahapyawan na lang natin. Madami din naman akong naaccomplish. Madaming mga alaalang habambuhay kong babaunin, mga lugar na napuntahan, at mga taong pinagpapasalamatan ko sa nagdaang tatlong daan at animnapu't limang araw.. 

Itala ang dapat itala. Heto na:

• Ikinasal na ang bestfriend ko. Chance na din na makabalik sa Bicolandia. Isang sulit na bakasyon na puno ng saya at pagmamahal. 
• Nakaattend sa kauna-unaha kong SFC International Conference (ICON). Sobrang nakakabless sa pakiramdam ang praisefest. Nakakabusog sa spirit ang workshops , sharings at talks. The best!
•  Nakapagleave ng isang buong linggo sa unang pagkakataon. Nakatuntong sa Baguio at Hundred Islands sa unang pagkakataon. May mga nakilalang bagong mga kaibigan habang nasa tip.
• Simula ng service sa SFC. 2 CLP para sa taong 2013 at naging aktibong bahagi ng grupo. One of the best blessings I have received: the gift of service. Thank you, Lord God. I will forever treasure my experience in SFC :)
• Back to back birthday celebrations w/ SFC/friends sa work at family treat noong Holy Week. 
• Meetup with long-time Uzzap friends (Anak, Jadik and Baliwww) for the first time.
• Sugarfree musical with ShinKayCoy, at ilan pang foodtrip. 
• More recognitions sa trabaho.
• SFC Metro Manila Conference (MMC) at Subic. Another round of blessings as a member of SFC :)
• Year-long assemblies and teachings sa SFC. Bonus pa ang Baptism at Lord's Day celebrations.
• Nakabalik sa Tagaytay para sa isang retreat. Promise fulfilled.
• Found a new source of love and joy :))) Thank you once again Lord, for blessing me much more than I deserve despite my unworthiness. 
• CDO-Camiguin-Bukidnon trip with my office friends. First time din na nakasakay sa plane. Hindi na ako bano. :D
• Giving back, looking back: First Christmas Party with FSLE scholars since makagraduate ako noong 2008. Na-alaala muli ang Lasallian prayer. 
• More moments, Christmas and New Year with her.

Karamihan pala sa mga nangyari last year may kaugnayan sa SFC. Muli, habambuhay akong nagpapasalamat sa pagiging bahagi ko dito. I love the experience, conferences, teachings, activities, blessings, households, at lahat-lahat sa SFC. Nanumbalik ako sa paniniwala sa Kanya nang dahil dito. Natagpuan ko ang liwanag sa mga panahong nag-iisa ako noon. Masaya akong nakapagserve sa mahigit isang taon ko. Ansarap sa pakiramdam na may natutulungang mailapit din sa Kanya. Napakarami kong naging mga bagong kaibigan at kapatid sa community. Sobrang blessing din na dito ko nahanap ang pinakanagpapasaya sa akin ngayon bukod sa Kanya. Nakaranas man kami ng madaming pagsubok bilang isang chapter, heto at sama-sama pa din kami. Thank you SFC, for filling my whole year with joy, love, friendship, fellowship, service, praise and worship. Malugod kong tatanggapin anuman ang nakalaan sa akin sa mga susunod na panahon. May your will be done upon me, Lord.



==============
Tama na muna ang pagseselfie. Doon naman tayo sa nangyari sa bansa.

Naging mainit ang pulitika (correction, palagi palang mainit, so mas lalong napansin na lang) last year dahil sa eleksyon, bonuses, tax, pork barrel at Napoles. Halos lahat siguro ng nanonood at nakikinig ng balita at nakatutok sa social media, naging bukambibig si Napoles. Ayoko ng idetalye, alam na ang kasunod. Iwas sa high-blood, bawal ang pork. Good vibes lang dapat palagi, bawal ang sad (maka-Ryzza lang :D Look up look up!)

Sinubok ang bansa ng mga nakakapanlumong kalamidad: lindol sa Cebu at Bohol at Bagyong Yolanda sa huling bahagi ng taon. Libong buhay ang nawala sa ilang iglap lang. Kalikasan na ang salarin, o sabihin na nating epekto na din ng tao sa ginagawa nya sa kalikasan. Kasama pa din sa aming mga panalangin ang lahat ng pamilyang naapektuhan ng mga trahedya.

At dahil good vibes dapat, nakakalubag-loob din naman na makitang nagtutulungan hindi lamang ang mga Pilipino, kundi pati na din ang buong mundo para sa mga nasalanta. Sana araw-araw ganoon, at hindi na kailanganin pa ng isa pang super bagyo o anumang kalamidad para lamang magkaisa ang lahat.

Smile ka din, konti lang :)

Humakot muli ang Pilipinas ng mga korona sa madaming international pageants. Maganda at matalino talaga ang mga Pinay.

Nagkaisa muli ang mga pinoy sa panunumbalik ng sigla ng basketball sa Pilipinas. Nakapasok muli tayo sa World Cup pagkatapos ng napakaraming taon. Laban Gilas! Puso!

=========

At para sa lahat ng mga aral at karanasan sa nagdaang taon, salamat Panginoon, salamat. Nawa'y maging masagana pa din ang taong 2014. Anumang problemang darating, sana'y masolusyunan din agad. Magpatuloy sana ang mga pangarap na inilatag noon. Madami pa din sanang pagkakataong umunlad. Nawa'y manatiling masaya, ligtas at malusog ang lahat ng aming mga mahal sa buhay.

Hanggang sa muli.

#